Prologue

PROLOG CZĘŚCI DRUGIEJ

I'M ONLY HUMAN, SORRY 

Do tego rozdziału polecam puścić sobie to i przeczytać słowa ;)

**************

,, Nigdy nie jesteśmy tak bezbronni wobec cierpienia jak wtedy, gdy kochamy ‘’

                        Podeszłam do lustra i ze skupieniem analizowałam swoje odbicie. Patrzyłam na dziewczynę, której włosy były przesuszone, a końcówki rozdwojone. Miała fioletowe wory pod oczami, przekrwione oczy oraz nieco pusty wzrok. Jej usta były spierzchnięte i opuchnięte od ciągłego przygryzania, a dolna warga lekko drżała. Cera był lekko szara. Wyglądała jak wrak człowieka.

,, Stań się jedynie obserwatorem własnego życia,

 a unikniesz cierpień ‘’- O. Wilde

                      Ale jak mam wyglądać po nieprzespanych nocach, omijaniu posiłków i zapracowywaniu się? Dnie spędzam na próbach, dopracowywaniu układów choreograficznych, a nawet gdy znajdę czas na jakikolwiek posiłek, to wszystko rośnie mi w buzi. Przez taki tryb życia bardzo schudłam, ale także narażam swój organizm na zmniejszenie odporności czy też wyniszczenie. Ale dlaczego to robię? Dlaczego nie zrobię sobie przerwy, nie odpocznę? Potrzebuje zajęcia. Gdy mam chwilę, wszystko o czym tak bardzo chcę zapomnieć wraca. Wraca z każdym najdrobniejszym szczegółem. Dlatego noce są najgorsze. Zostaje wtedy sama. Leże sama w swoim mieszkaniu i myślę, wspominam. Zdaje sobie sprawę, że nie powinnam, ale nie mogę przestać. Mój mózg mimowolnie wytwarza obrazy, których nie chcę oglądać. Jedynie łzy pomagają. Zabierają te obrazy, choć tylko na jakiś czas, jest to skuteczne.

,, Co za bzdura, że cierpienie wzbogaca. Znacznie więcej uczymy się,

 kiedy jesteśmy szczęśliwi ‘’- F. Sagan

                          Mimo, iż minęły już ponad dwa miesiące, ja wciąż pamiętam dzień swojej przegranej. Dzień, w którym zdałam sobie sprawę, że się zakochałam. Zakochałam się w chłopaku, który mnie nie pamięta.

                           Weszłam tam ostatnia, a widok jaki tam zastałam, rozrywał moje serce na kawałeczki. Na środku stało łóżko z białą pościelą, na pod nią leżał On. Jego ciemna karnacja odznaczała się na jasnym tle. Był podłączony do wielu rurek i maszyn, które irytująco pikały.

- Masz szczęście, że leżysz połamany, bo mam ochotę ci przypierdolić.- westchnął Harry, podchodząc bliżej łóżka- Jak można być taki idiotą i …

- Hazz, starczy- upomniał go Louis, kładąc rękę na ramieniu młodszego przyjaciela.

- Po prostu wszyscy się strasznie o ciebie martwiliśmy- wyjaśnił Niall, uśmiechając się radośnie.

- Wszystko mnie boli- jęknął żałośnie Zayn, a na ten dźwięk, każdy kawałeczek mojego rozerwanego na kawałeczki serca, zabolał.- Co ja tam właściwie robiłem?- jego głos był zachrypnięty.

- Nie pamiętasz?- zdziwił się Liam, posyłając mi ukradkowe spojrzenie. Malik w odpowiedzi lekko kiwnął głową przecząco, następnie krzywiąc się z bólu.  

- Kłóciliście się z Vic i…- próbował mu wytłumaczyć Tomlinson.

- Ze mną- odezwałam się i również przysunęłam się bliżej szpitalnego łóżka, skąd miałam lepszy widok na Zayna. Chłopak zmarszczył brwi, w wyniku czego na jego czole pojawiło się kilka pojedynczych zmarszczek. Uśmiechnęłam się nieśmiało w jego stronę, czego nie odwzajemnił. Auć. – Słuchaj, wiem, że możesz być zły, ale porozmawiajmy jak dorośli.

- A kim ty w ogóle jesteś?- zapytał chłodno, a ja czułam, jak bym dostała właśnie w twarz. Bardzo, bardzo mocno.

- Co? O co ci teraz chodzi?- zdezorientowana byłam i szukałam na jego twarzy jakiejkolwiek emocji. Nie znalazłam.

- Mi o co chodzi? Wchodzisz tu, kimkolwiek w ogóle jesteś.

- Zaczekaj- Liam zatrzymał dalszą wypowiedź Malika. – Nie pamiętasz jej, Zayn?

- A powinienem?

- Pójdę po lekarza- oznajmił Liam, zanim wyszedł z pomieszczenia. Czułam na sobie spojrzenia wszystkich zebranych w tym białym pomieszczeniu. Przeniosłam swój wzrok na aparaturę i wpatrywałam się w zakrzywione linie, które pokazywały, że stan Zayna jest stabilny. Odwróciłam się, aby ujrzeć jednego z lekarzy, który zawzięcie dyskutował o czymś z Li, a następnie podszedł do Malika i poświecił mu małą latareczką w oczy i zapisał coś w jego karcie.

- Musimy zabrać pana na gruntowne badania. Zaczniemy od rezonansu magnetycznego, aby się upewnić, ze wszystko w porządku.

- Wszystko w porządku?! On mnie nie pamięta, więc jak może być wszystko w porządku?!- warknęłam, a wszyscy ucichli zbyt zaskoczeni moim wybuchem. – Przepraszam. Muszę na chwilę wyjść.

- Pójdę z sobą- zaoferował się Harry.

- Sama- dodałam dobitnie  i opuściłam pomieszczenie.

                            Szybkim krokiem przemierzałam jasny korytarz, a sterylny zapach przyprawiał mnie o mdłości. Skręciłam w lewo, wchodząc do szpitalnej łazienki i oparłam się o umywalkę. Drżącymi od emocji dłońmi wyciągnęłam telefon z kieszeni spodni, po czym wybrałam numer.

- Halo, Victoria? Zaraz będę w szpitalu- Simon zaczął nerwowym tonem i byłam pewna, że przeciera nerwowo twarz.

- Propozycja wyjazdu jest nadal aktualna?- przerwałam mu.

- Tak.- odpowiedział z wahaniem.

- Powiedz im, że się zgadzam. Kiedy i gdzie wyjeżdżam?

- Za dwa dni będziesz miała samolot do Los Angeles. Godzina 6 p.m.

- Będę gotowa. Dziękuję- zakończyłam połączenie i westchnęłam głęboko.

,, Ten, kto ucieka nie jest tchórzem. Tchórz boi się nawet ucieczki ‘’-nieznany

            Po raz kolejny uciekam od problemów, zamiast je rozwiązać. I wiem, że po raz kolejny mogę tego żałować. 

***********************************

Witam wszystkich, którzy ze mną zostali aż do tego momentu, bo bez was ten blog w ogóle by nie istniał! Jesteście wspaniali ;)

Oto prolog, zajrzyjcie do zakładki bohaterowie, gdzie nastąpiły zmiany. 

Dziękuje za wszystkie wejścia, obserwatorów, komentarze.

Jeśli chcesz być informowana -> <KLIK>

Jakieś pytania, niejasności -> <KLIK>