Chapter Seven (II)

Proszę, komentujcie ;) 

Wasze opinie są dla mnie jak motywujący kopniak w tyłek. 

\\

,,Nic bardziej pożądanego,

 a nic trudniejszego na świecie

- prawdziwa rozmowa’’

                    Byliście kiedyś na siebie źli? Tak bardzo, bardzo, bardzo źli, że mieliście ochotę uderzyć głową o najbliższą szafkę, aby przestać być tak przeraźliwie głupią osobą? Jak tak mam w tym momencie. W myślach wyobrażałam już sobie milion sposobów, aby zemścić się na własnej głupocie, bo co jak co, ale to jest największe cholerstwo na świecie. Głupota, moi mili, niszczy życia ludzi, a ja jestem na to żywym dowodem!

- Idiotka, idiotka, idiotka!- mamrotałam pod nosem, kiedy po zostawieniu Zayna w salonie, poszłam do łazienki w celu ‘zmycia maseczki’.

                       Gówno prawda! Ja uciekłam, jak tchórz. Głupi, głupi tchórz. Zmyłam jednak te wszystkie maseczki i zostawiłam swoje włosy mokre, aby same wyschły i się zakręciły.

- Wybrałem jakąś komedię- oznajmił mi chłopak, gdy tylko przekroczyłam próg.

- Super- odpowiedziałam, choć nie wiedziałam w ogóle, co do mnie powiedział. Skupiałam się na Jego głosie, nie wypowiadanych przez Niego słowach. Równie dobrze mógłby mi wtedy oznajmić, że Barack Obama przeprowadza się na Grenlandię, aby hodować tam jednorożce, a i tak nie zrobiłoby to na mnie wrażenie.

- Wiesz…- zaczął brunet, kiedy ja siadałam na fotelu, ponieważ Malik siedział na sofie. Nie chcę się nawet do Niego zbliżać, za bardzo mąci mi w głowie Jego obecność, nawet boję się pomyśleć, jak wpłynąłby na mnie Jego zapach, czy dotyk. To dla mnie zdecydowanie za dużo.-Kiedy dowiedziałem się, że przyjeżdża córka Simona, myślałem, że wróci z lotniska z nosidełkiem i niemowlakiem.

- Co?- zaczęłam się śmiać, a na twarzy pojawił mi się wielki i szczery uśmiech, ponieważ słyszałam Jego śmiech.

- Tak wiem, głupie.- pokręcił głową, a kilka kosmyków Jego ciemnych włosów przysłoniło Jego czoło. Automatycznie zacisnęłam dłoń w pięść, żeby przypadkiem nie zaczesać mu ich.

- Wcale nie głupie, lepiej pasuje słowo śmieszne. – powiedziałam.

- Tak, masz rację. Nawet nie masz pojęcia, jak się zdziwiłem, kiedy Cię wygoglowałem.

- Wygoglowałeś mnie?- ponownie się zaśmiałam, tym razem z Jego zakłopotanej miny.

- Musiałem się przecież o tobie coś dowiedzieć, nie?- próbował obrócić to w żart, a ja poczułam się, jakby ktoś mi przyłożył. Bardzo mocno. Przestałam się śmiać i przełknęłam gulę, który zaczęła się formować w moim gardle.

On nic o mnie wiedział. Przecież mnie nie pamiętał…

                      Pod Jego badawczym spojrzeniem uśmiechnęłam się krzywo i starłam łzy, który niespodziewanie zgromadziły mi się w kącikach oczu. Po chwili się rozluźnił, a ja miałam nadzieję, że wyglądało to, jakbym się popłakała ze śmiechu, a nie z bólu i smutku.

- Naprawdę podoba mi się ten film- rzuciłam wymijająco, zawzięcie patrząc w obrazy przewijające się w telewizorze. Nie usłyszałam konkretnej odpowiedzi, nawet jednego słowa przez kolejną godzinę. Cóż, przynajmniej sądzę, że to była godzina. Sukcesywnie unikałam patrzenia na Zayna, bo wiedziałam, że tak będzie lepiej dla mnie. I możecie nazywać mnie egoistką, nie obraziłabym się za trochę prawdy. I gdy postanowiłam zmienić pozycję na nieco wygodniejszą, zauważyłam wzrok bruneta. Wpatrywał się we mnie nieprzerwanie, swoimi brązowymi oczami niemal wypalając dziurę we mnie. A kiedy nasze spojrzenia się spotkały, poczułam coś, jakby prąd elektryczny w moim ciele.

                     I to była ta chwila, która przeważyła szalę. Ta chwila, w której straciłam panowanie nad samą sobą.

- Dlaczego w ogóle tutaj przyszedłeś?- zapytałam nieco głośniej, niż zamierzałam. Co ja wygaduję, ja wcale nie zamierzałam się Jego o to pytać.

-Co?- odpowiedział pytaniem, widocznie zdezorientowany. Przechylił lekko głowę w lewą stronę i zacisnął usta w wąską linię.

- Chcę wiedzieć, dlaczego tutaj przyszedłeś. Dlaczego przyszedłeś do mnie.- zażądałam. Mój głos pod koniec zaczął się załamywać, a ja wcale nie byłam tym zaskoczona.

- Bo przy tobie poczułem się normalny.- odpowiedział, uważnie dobierając słowa. Zmarszczyłam brwi w niezrozumieniu.

- Nie rozumiem- pokręciłam głową, aż kilka kosmyków moich już suchych włosów przysłoniło mi oczy. Odgarnęłam je zdecydowanym ruchem i skupiłam całą swoją uwagę na osobie Malika.

- Od wypadku każdy, zawsze i wszędzie pyta mnie, jak się czuję, czy ze mną wszystko w porządku. Ty o to nie zapytałaś.

Nie zapytałam, bo nie chciałam usłyszeć od Ciebie odpowiedzi.

-Traktowałaś mnie jak Zayna, tylko Zayna. I chciałem spędzić z tobą trochę czasu, poznać cię. Ty mnie pewnie znasz.- dokończył.

- Masz rację, znam Cię.- uśmiechnęłam się szczerze- ale nie od tej strony.

- Od tej, czyli jakiej?- zadał pytanie widocznie zaintrygowany.

- Od tej szczerej i uroczej- odpowiedziałam, zanim zdążyłam przemyśleć te słowa jeszcze raz.

- Uroczej mówisz?- bezczelny uśmieszek wstąpił na Jego twarz, a ja pomyślałam, że brakuje tylko naszej kłótni i byłoby jak kiedyś.

- Czepiasz się szczegółów- machnęłam lekceważąco rękę i przewróciłam przy tym oczami. Zanim którekolwiek z nas zdążyło się jeszcze odezwać, usłyszeliśmy dzwonek do drzwi.

- Pójdę otworzyć- oznajmiłam, wstając z kanapy i kierując się w stronę drzwi wejściowych z szerokim uśmiechem na twarzy.

Czuję się jak narkomanka, która właśnie dostała nową dostawę dragów.

Przekręciłam zamek i otworzyłam drzwi, widząc po drugiej stronie Alex wraz z Niallem, który niósł w ręce dwa pudełka z pizzą.

- Ktoś zamawiał z dostawą do domu?- blondyn próbował naśladować włoski akcent, co kompletnie mu nie wychodziło, za to bardzo rozbawiło mnie i Xixi.

- Cześć- przywitałam się z nimi- chodźcie do nas do salonu.

- Do nas?- Xixi uniosła jedną brew ku górze, a wyraz jej twarzy zmienił się na bardzo zaintrygowany, a po chwili wykrzywiła się w jakimś dziwnym grymasie.- Nie mów mi tylko, że…

- Nawet nie dokańczaj!- przerwałam jej, bo już po samym wyrazie twarzy mogłam się skapnąć, że nie wyobrażała sobie czegoś do końca fajnego, czy grzecznego. Weszliśmy do salonu, gdzie Zayn właśnie wyłączał telewizor i stawiał miskę po popcornie na stolik. Przywitał się ze znajomymi, a ja zostałam po chwili odciągnięta na bok przez moją przyjaciółkę.

- Nie wierzę, że to powiem, ale wolałam to, co sobie wyobraziłam- powiedziała troskliwym głosem, uważniej mi się przyglądając.- Vic, nie sądzę, aby to był dobry pomysł.

                     Doskonale wiem, że się o mnie martwiła. Jak wszyscy, którzy wiedzieli o tym. Ale wzięłam przykład z Zayna i chciałam, żeby ktoś traktował mnie normalnie w towarzystwie Malika. Nie potrzebowałam obrony. Nie przed Nim.

- Jest dobrze, Alex- uspokoiłam ją.- Nareszcie jest dobrze.

***************************************************

Dzisiaj jakoś nie mam nic ciekawego do powiedzenia/napisania wam, więc zostawiam wam kolejny rozdzialik i lecę chociaż zacząć pisać następny ;)

DZIĘKUJĘ wam na wszystko! Wiecie, że jest już ponad 178 tysięcy wyświetleń?

wow

WOW

W O W

W  O  W  !

Dziękuję!

Czytajcie, obserwujcie i komentujcie ;)

ps: polecicie mi jakiś fajny film, plis?

ps2: kiedy chcecie kolejny rozdział? Piszcie śmiało! 

I znowu zarzucę tu swoim #perfektenglisz, bo jakżeby inaczej:

AJ LOF JU SOŁ MACZ, MY LOVE!