Chapter Seventeen

http://change-is-good-ff.blogspot.com/ --> tak, teraz będę tym spamować ;) Serdecznie zapraszam!  

(dzisiaj niestety bez gifów)

,, Patrząc z bliska widzisz najmniej ‘’

,, Najbardziej niebezpieczne są emocje, ponieważ one obsesyjnie szukają jakiejkolwiek formy ekspresji, są niecierpliwe ‘’ –Olga Tokarczuk

      Weszłam do Sali, w której miały się odbyć następne zajęcia. Zajęłam wolną ławkę na samym końcu Sali, tuż przy oknie. Usiadłam na krześle i wpatrywałam się w krajobraz za szybą. Po białym puchu nie było już nawet śladu, a termometry wskazywały kilka stopni powyżej zera. Dziś wyjątkowo nie padało, ale niebo było niewidoczne, poprzez szare chmury. Nie zwracałam uwagi na to, co dzieje się wokół mnie. Nie mogłam się na niczym skupić, ponieważ moje myśli zajmowała zdenerwowana brunetka o czekoladowych oczach. Zagryzłam policzki od środka wspominając moment, gdy się przedstawiła. Jednego byłam pewna: to ona wysłała mi pamiętnik mojej rodzicielki i mój akt urodzenia. Muszę jej podziękować, bo gdyby nie ona, nie siedziałabym teraz w tej klasie i kompletnie olewała nauczyciela, który próbował zwrócić na siebie uwagę uczniów.

        Przeniosłam swój wzrok na jego osobę. Brązowe włosy zaczesany do tyłu, brązowe oczy i kilkudniowy zarost. Miał na sobie zwykłe niebieskie jeansy  i czarną koszulę z rozpiętymi dwoma guzikami u góry. Muszę przyznać, że był bardzo przystojny. Westchnęłam głęboko. O czym ja do cholery myślę?!?- spytałam się w myślach.

,, Co innego muzyka, która wywołuje emocje, a co innego emocje, które pretendują do muzyki ‘’ – Julio Cortazar

- Na dzisiejszych zajęciach spróbujemy wyrazić swoje uczucia za pomocą piosenek. – doszedł do mnie głos nauczyciela. Mogłam wyłapać w nim dość specyficzny, brytyjski akcent.- Przypomnijcie sobie, co wydarzyło się ostatnio w waszym życiu- kontynuował.- Jesteście szczęśliwi?- spytał prosto z mostu wodząc wzrokiem po twarzach swoich uczniów.- A może jesteście źli? Rozczarowani? Albo może smutni, przygnębieni?- intensywnie gestykulował- Pomyślcie, ludźmi targają przeróżne emocje. Najważniejsze, by je nazwać i trzymać na wodzy. My mamy je kontrolować, nie na odwrót! – mężczyzna podszedł do tablicy i napisał na niej: ,,SŁOWA”. Wpatrywałam się w napis. – Wyraźcie swoje emocje za pomocą słów. – w tej chwili zadzwonił dzwonek, więc zaczęłam pakować zeszyty do torby – dokończymy jutro, do zobaczenia!

       Teraz zaczęłam się przerwa na lunch. Dziś znów nie byłam głodna, więc tak samo jak ostatnio usiadłam przed jedną z klas i myślałam. Od razu po zajęciach idę do Starbucks’a na spotkanie z Jennifer. Na początku byłam zdziwiona i poddenerwowana tą sytuacją, ale wcześniejsza lekcja o emocjach mi pomogła. Uspokoiła mnie, a tego potrzebowałam. Zamknęłam oczy i oparłam się o chłodną ścianę.

- Hej- dobiegł mnie przyjazny głos. – czemu nie jesteś w stołówce?- dopiero teraz otworzyłam oczy i mogłam uważnie przyjrzeć się postaci stojącej przede mną. Była to szczupła blondynka o kakaowych oczach. Z przyjaznym uśmiechem patrzyła na mnie. Wstałam na równe nogi i dopiero teraz mogłam ujrzeć, że dziewczyna jest niższa ode mnie.- Czy my się przypadkiem nie znamy?- spytała, a ja dokładniej się jej przyjrzałam. Może wydawała mi się być znajoma, ale nie byłam pewna.- Już wiem- krzyknęłam uradowana- wpadłam na ciebie w parku. Jesteś Victoria, prawda?

- Tak, a ty…?- za nic w świecie nie mogłam przypomnieć sobie jej imienia.

- Alex, ale większość znajomych mówi mi Al lub Xixi. – odwzajemniłam uśmiech blondynki. Xixi? Pierwszy raz słyszę taki pseudonim.- A wracając do pytania, to czemu nie jesteś w stołówce?

- Nie jestem głodna- odpowiedziałam beznamiętnie i wzruszyłam ramionami.

- Ja też nie, ale chodź- pociągnęłam mnie za rękę.

      Weszłyśmy do ogromnego pomieszczenia, które niemal całe zapełnione było ludźmi. Kierowałam się nadal za blondynką, a inni patrzyli na mnie jak na jakąś kosmitkę. Mam coś na twarzy czy jak?- przeleciało mi przez głowę. Usiadłam przy jednym ze stolików i Alex zaczęłam mnie przedstawiać jej znajomym, już tam siedzącym.

- To jest Victoria, a to Jake, Matt, Lilly i Carrie.- wskazywałam po kolei na bruneta z hipnotyzującymi zielonymi oczami, niebieskookiego szatyna, dziewczynę o szarych oczach i wręcz czarnych włosach, a także zielonooką dziewczynę w rudych, kręconych włosach. Wszyscy posłali mi przyjazne uśmiechy, więc bez zastanowienia je odwzajemniłam. – A co tu taka cisza?- zapytała Alex, przy okazji podkradając frytkę z tacy Matt ‘a.    

- Wiesz, nie codziennie zdarza się, że jakże urocza Alison robi aferę twojemu bratu, a on z nią zrywa- powiedziała jak gdyby nigdy nic Carrie i upiła łyk swojej wody.

- Nareszcie zmądrzał- skomentowała Al. – Teraz mogę się przyznawać, że jesteśmy rodziną- zaśmiała się.- A jaki był powód kłótni?- zaciekawiła się blondynka i znów podkradła kilka frytek z tac znajomych.

- Podobno w szkole jest jakaś nowa laska i Chris’owi się spodobała. Pewnie jest niezła, że wpadła w oko naszej gwieździe- wyjaśnił Jake.

- Jesteś idiotą, wiesz?- przysłuchiwałam się ich rozmowie i zaczęłam pić sok jabłkowy.

- Dlaczego?- zdziwił się chłopak.

- Bo ta nowa laska siedzi naprzeciw ciebie- zaśmiała się Lilly, a ja zaczęłam się dławić swoim sokiem. Wzrok zebranych przy stoliku padł na mnie, a ja z braku innego pomysłu poprawiłam swój kucyk.

- Faktycznie jest niezła- mruknął pod nosem Jake, jednak wszyscy to słyszeli i po prostu zaczęliśmy się śmiać.

         Po skończonych zajęciach dojechałam autobusem pod kawiarnie. Weszłam do środka, a do moich nozdrzy wdarł się zapach świeżo zmielonej kawy i różnych słodkości, pobudzając do pracy moje ślinianki. Usiadłam przy stoliku przy oknie i czekałam na Jennifer. Czekałam 10 minut. Czekałam 20 minut. Wypiłam już dwie kawy, a jej nadal nie było. Po 30 minutach poddałam się. Zaczęłam zbierać swoje rzeczy i przygotowywać się do wyjścia.

- Przepraszam cię za spóźnienie, naprawdę przepraszam. Długo czekasz?- zapytałam brunetka. Co mam jej odpowiedzieć? Tak, czekam już półgodziny, zanim tu ruszysz swoje dupsko i przyjdziesz?!? I odezwała się stara Vic, sprzed przyjazdu do Londynu. To dzięki niej tutaj jesteś, więc bądź miła!- zbeształam się w myślach.    

- Nie- uśmiechnęłam się ciepło- Usiądźmy.

- Śmiało, pytaj o co chcesz- odezwała się kobieta po dłuższej ciszy. Posłałam jej pełne niezrozumienia spojrzenie- Zdaję sobie sprawę, że nie wiesz kim jestem i czego od ciebie chce- odezwała się przygnębiona i spuściła wzrok.- prawda jest taka, że to przeze ze mnie spędziłaś tyle czasu w domu dziecka. To ja nie zrobiłam absolutnie nic, żeby cię z tamtąd zabrać.- patrzyła na mnie oczami pełnymi smutku, w których pojawiły się łzy. Niewiele myśląc złapałam ją za rękę, w celu dodania jej otuchy. Skąd u ciebie tyle dobra?- prychnęło we mnie moje drugie ‘ja’. 

- Może zacznij od początku- poprosiłam kobietę i upiłam łyka gorącej czekolady. Gorący napój sprawił, że poczułam przyjemne ciepło wewnątrz siebie.

- Jestem Jennifer West i byłam siostrą twojej matki, czyli twoją ciotką.- po jej słowach rozmiar moich oczu powiększył się co najmniej kilka razy. Mam oprócz ojca inną rodzinę?- Doskonale znałam twojego ojca. Jak jeszcze byliśmy młodzi, byliśmy zakochani. Taka młodzieńcza miłość, niemająca prawa przetrwać.- cicho prychnęła- Poznałam go, gdy byłam na wymianie uczniowskiej w Londynie, potem on przyleciał do mnie do Nowego Jorku. Byłam taka szczęśliwa, że nawet nie zauważyłam w jakim dynamicznym tempie rozwija się jego znajomość z moją młodszą siostrą. Cieszyłam się jak głupia, że dobrze się dogadują, ale myślałam, że na przyjaźni się skończy. Zostawił mnie dla niej. Byłam wściekła na ich oboje, więc nie odzywałam się do żadnego. Nasi rodzice oczywiście o niczym nie wiedzieli, więc jak usłyszeli, że Jess jedzie ze znajomymi do Londynu poszukać wakacyjnej pracy to się ucieszyli.- przewróciła oczami i upiła łyka swojej herbaty-  W końcu zaakceptowałam ich związek, a sama znalazłam kogoś dla siebie. Miałam 21 lat, cudownego chłopaka. Moja dziewiętnastoletnia siostra była szczęśliwa z Simonem, wszystko się układało, ale tylko przez chwilę. – nagle posmutniała- Potem wszyscy spadło na mnie tak niespodziewanie, że nie miałam siły już na nic. Nasi rodzice zginęli w wypadku samochodowym, ja zaszłam w ciążę, a gdy tylko Lucas się o tym dowiedział to mnie rzucił i wyrzekł się malca. Miałam coraz to gorszy kontakt z siostrą, wpadłam w złe towarzystwo, poroniłam – spojrzała na mnie już mocno załzawionymi oczami- wiesz, jak teraz o tym myślę to nie wiem dlaczego jestem tutaj. Coraz częściej miałam myśli samobójcze, nie dawałam sobie z tym wszystkim rady. Ponad dziesięć lat spędziłam w ośrodku, w którym pomagali mi dojść do siebie. Udało im się- uśmiechnęła się blado. Współczułam jej. Przeszła sama w życiu więcej niż cała grupa razem wzięta. – Gdy wróciłam do domu, dowiedziałam się, że kolejna bliska mi osoba nie żyje. Moja malutka siostrzyczka, ona… nie było już jej- załkała cicho, a po policzku popłynęła jej łza. Ten widok chwycił mnie za serce. To ty je w ogóle masz- i znowu moje ‘kochane’ drugie ‘ ja’. – dowiedziałam się, że moja siostra coś po sobie zostawiła. Jej największy skarb. Ciebie. Gdybym tylko wtedy przestała myśleć o sobie i wróciła wcześniej… nie pozwoliłabym ci odejść. To wszystko moja wina! Ja cię tak bardzo przepraszam.

- Cśśśśś- próbowałam ją uspokoić- nic się nie stało. Zobacz, jestem tu teraz z tobą i strasznie się z tego cieszę. To nie twoja wina, nie możesz się o wszystko obwiniać. – uśmiechnęłam się do niej pokrzepiająco.

- Jak nie moja wina? Byłam straszną egoistką- otarła kilka łez spływających po jej policzku.

,, Najgorszym więzieniem jest przeszłość ‘’ –Paolo Coelho

- Nie byłaś wcale egoistką, po prostu miałaś swoje problemy.

- Wybaczysz mi?- zapytałam łamiącym głosem i spojrzała z nadzieją w oczach.

- Nie mam ci czego wybaczać- uśmiechnęłam się szczerze- Może zacznijmy od początku. Victoria West- podałam jej dłoń, którą bez zastanowienia chwyciła

- Jennifer West.

- Gdzie się zatrzymałaś? Bo zgaduję, że nie jesteś na stałe w Londynie- zmieniłam temat i dokończyłam pić swój napój.

- Na razie mieszkam w hotelu, bo mam tu do załatwienia kilka spraw.

- Może wpadniesz jutro na herbatę?- zaproponowałam. Skoro wiem już, że mam rodzinę, to nie pozwolę jej odejść. Tak szybko się mnie nie pozbędzie- o bożee, mówię jak jakiś psychol.

- Z chęcią.

       Zmęczona po całym dniu wróciłam do domu. Głowa mi pękała od natłoku informacji. Z ciągnęłam buty, płaszcz i udałam się do kuchni, bo byłam przerażająco głodna. Weszłam do pomieszczenia i zobaczyłam Nialla siedzącego przy wysepce. Chwila, on płakał?

- Niall, co się stało?- zapytałam bliżej podchodząc do chłopaka.

- Abigail wzięła wolne- jednak nie płakał, ale był smutny. Wybuchłam głośnym śmiechem.- Ja tu przeżywam najgorsze chwilę w życiu, a ty się śmiejesz- założył ręce na klatkę piersiową. Rozbawiona zmierzwiłam włosy blondynowi.

- Zbiórka w salonie!- krzyknął Louis, więc z Horanem tam poszliśmy.

- Przez jakiś czas musimy sobie poradzić bez Abi- zabrał głos Liam- proponuje, żeby dobrać się w pary i codziennie inna para będzie miała dyżur.

- Ja chcę z Harrym- jednocześnie krzyknęli i Niall i Louis

-O nie! Nialler cały czas podjada, a Tomlinson nawet dupy nie ruszy do pomocy- bulwersował się Styles.

- No dobra, to wylosujemy swoją parę- mruknął zrezygnowany Payne. Na kartce napisał imię każdego z nas i porozcinał ją na małe kawałeczki. – dziewczyny mają pierwszeństwo.- wyjęłam z czapki mała, zawiniętą karteczkę. Szybkim ruchem ją rozwinęłam. Przeraziłam się, gdy przeczytałam napis.

- To ja spróbuję jeszcze raz- oznajmiłam, ale zanim zdążyłam ponownie wylosować Li zabrać czapkę.

- Nie wywyższaj się księżniczko- warknął zirytowany Malik.

- Kogo masz?- spytał mnie z błyskiem w oku Hazza. Położyłam rozwiniętą karteczkę na stoliku.

Zayn

- To może niech ona jeszcze raz wylosuje- podrapał się po karku Malik.

- Takie są zasady- zakończył Liam.

       Wychodzi na to, że kolej moja i ‘’pana idealnego’’ jest dzisiaj. Kłóciliśmy się co przygotować i nie mogliśmy dojść do porozumienia.

- Jestem głodny- poskarżył się niezadowolony blondynek- może zamówimy pizzę, bo zanim oni coś zrobią to umrę z głodu.

- Horan wypad z kuchni, zaraz przyjdziemy z obiadem- rozkazał Zayn i pociągnął mnie za łokieć.- Mam pomysł. Zróbmy pizzę- oryginalnie ‘’panie idealny’’. Przewróciłam oczami, ale już nie miałam siły się z nim kłócić, bo również mój żołądek dawał mi sygnały, że potrzebuje pokarmu. Uzgodniliśmy, że mulat zrobi ciasto, a ja przygotuje dodatki. Brunet jakimś ‘’dziwnym trafem’’ tak rzucał mąką, że cała wylądowała na mnie.

- Pożałujesz tego! - krzyknęłam i zaczęłam rzucać w niego tartym serem. On nie pozostawał mi dłużny i już po chwili miałam we włosach kukurydzę. Wzięłam do ręki dwa jajka i jednym, zwinnym ruchem rozbiłam mu je na głowie, rujnując tym całą jego fryzurę. Zaczęłam się śmiać jak jakaś opętana. Malik do mnie dołączył, ale nie przestaliśmy rzucać w siebie składnikami. Brązowooki chwycił opakowanie z mąką i miał zamiar na mnie wysypać całą zawartość, kiedy szybko się otrząsnęłam i odepchnęłam ją w zupełnie innym kierunku. Biały proszek znalazł się na szczupłej brunetce, która akurat wchodziła do kuchni. Pisnęła zirytowana.

- Co się stało? Ooo- do kuchni wpadł Harry i z ledwością się powstrzymywał, aby nie wybuchnąć śmiechem. Wściekła dziewczyna obróciła się na pięcie i wybiegła z pomieszczenia.- Kendall- krzyknął loczek i wybiegł za nią. Dopiero, gdy zostaliśmy z Zaynem sami, nie musząc się powstrzymywać, śmialiśmy się. Ledwo co łapałam oddech.

- Nienawidzę suki- syknął.

- Masz komórkę- zapytałam, gdy już się uspokoiliśmy.

- Ta, a po co ci? – zapytał zdezorientowany

- Trzeba zadzwonić po tą pizzę- odpowiedziałam rozbawiona i zaczęłam wytrzepywać z włosów jedzenie.

*****************************************************

No cześć miśki ;* Dodaje rozdział 17- jeju, jak to szybko zleciało ;)

miałam go dodać wczoraj, ale znajomi wyciągnęli mnie na lodowisko, potem nie chciało mi się wracać do domu i zostałam na noc u przyjaciółki i takie tam ;p Mam nadzieję, że się nie gniewacie? Muszę przyznać, że choć długo się męczyłam z napisaniem tego rozdziału to mi się podoba ;) przekroczyliście 30000 wejść! jupiii! ;)

Brzydzę się szantażem, ale muszę to zrobić, przepraszam :( 

 min 20 kom= kolejny rozdział

ps. chce was zaprosić na kilka fajnych blogów:

http://crazy-my-love.blogspot.com/

http://story-of-my-life-baby.blogspot.com/

http://my-private-sky.blogspot.com/

http://fanficaboutlouis.blogspot.com/

http://fan-fiction-weak.blogspot.com/

http://only-you-can-mend.blogspot.com/

http://stay-strong-zaynmalikfanfiction.blogspot.com/

http://nosmilenolove.blogspot.com/

   oczywiście nie są to wszystkie, które lubię, ale o niektórych z nich mało osób wie, a są naprawdę wartę odwiedzenia ;)

uwielbiam was <3// Mała Wariatka 

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/

http://change-is-good-ff.blogspot.com/