Chapter Twenty Eight

,, Czasami potrzeba odpowiedniego światła, aby przeczytać to, co nie zapisane ‘’

                  Wiecie co jest piękne w życiu? Niespodzianki. I te chwile niezaplanowane, te których w ogóle się nie spodziewamy, a mimo to cieszymy się z nich. Ludzie nie lubią monotonii. Potrzebują odskoczni, lekkiego dreszczyku emocji i kilku niespodziewanych zdarzeń. Moją tezę można porównać do filmu: nie lubimy oglądać czegoś przewidywalnego, nużącego. Potrzebujemy czuć się zaskoczeni lub kogoś zaskakiwać. Upodobania ludzkie są naprawdę różne, a co za tym idzie; nieprzewidywalne i niebanalne.

               Po kilkugodzinnej jeździe wreszcie dotarliśmy na miejsce. W naszym busie brakowało już świeżego powietrza i coraz trudniej się oddychało. Złapałam za klamkę i chciałam otworzyć drzwi, ale przeszkodził mi Liam. Posłałam mu pytające spojrzenie.

- Najpierw ustalmy zasady- zarządził Payne.

- Zaczyna się robić coraz ciekawiej- sarknął Malik, rozpychając się na siedzeniu za mną, przez co czułam wyraźnie każdy jego ruch.

- Przestaniesz się wiercić?- warknęłam w jego stronę.

- Cokolwiek księżniczka rozkaże- na jego twarzy zawitał łobuzerski uśmiech.

- I właśnie o to chodzi- Liam zaczął machać rękami- zachowujecie się gorzej niż małe dzieci, nie potraficie ze sobą nawet normalnie porozmawiać.

- A o czym mamy niby rozmawiać? O Pogodzie?- zaśmiałam się ironicznie.

- O czymkolwiek.- Payne potarł swoje skronie.

- Niech obiecają!- wykrzyknął uradowany ze swojego pomysłu Lou.

- Będę grzeczna, słowo harcerza- przyłożyłam prawą dłoń do piersi i uniosłam kąciki ust, tworząc w ten sposób uśmiech.

- Nigdy nie byłaś harcerzem- wtrącił się Harry.

- Ale zawsze chciałam być- wzruszyłam niewinnie ramionami.

- Zgoda- Zayn wystawił rękę, ówcześnie na nią plując. Skrzywiłam się obrzydzona.- Teraz ty.

- Popierdoliło cię- stwierdziłam, ale dałam za wygraną. Naplułam na swoją dłoń i uścisnęłam dłoń chłopaka. Wyszliśmy na zewnątrz i dopiero, gdy odetchnęłam świeżym powietrzem, zaczęłam wycierać dłoń o swoje spodenki.

- Daj spokój- Malik stanął za mną- to tak, jakbyśmy się całowali- wyszeptał mi do ucha, przygryzając jego płatek. Poczułam przyjemne mrowienie w całym moim ciele i oblizałam swoje usta. Potrząsnęłam swoją głową, jakby chcąc wyrzucić z niej swoje myśli.

                  Zrobiłam kilka kroków do przodu i rozejrzałam się po otoczeniu. Niewielkich rozmiarów dom, który był wykonany z jasnego drewna, stał w centralnym punkcie ogrodu. Z jednej jego strony było jezioro z pomostem, a z drugiej stała również drewniana altana z miejscem na ognisko. Można było również dostrzec kolorowe kwiaty i huśtawkę.

- Ładnie tu- mruknęłam, podnosząc swoją walizkę i wchodząc po drewnianych schodkach do środka. Dostałam pokój za górze, w którym znajdowały się dwa łóżka. Postawiłam walizkę w kącie i rzuciłam się na łóżko. Przymknęłam powieki i odetchnęłam głęboko.

- Witam moją współlokatorkę- otworzyłam oczy i zamrugałam kilkakrotnie.

- Alex!- krzyknęłam uradowana, zerwałam się na równe nogi i przytuliłam blondynkę.- Co ty tu robisz?

- Dostałam zaproszenie od takiego Irlandczyka i skorzystałam- wzruszyła nieznacznie ramionami.

- Przekupiłem ją żelkami- wtrącił Niall, wnosząc bagaż Xixi po pomieszczenia. Zaśmiałam się pod nosem.

- A ja musiałam to taszczyć sama- zrobiłam smutną minkę i wskazałam na swoje walizki.

***

                    Siedziałam na huśtawce wyłożonej miękkimi poduchami i czytałam książkę. Słońce schowało się już za chmurami, co spowodowało nieprzyjemne uczucie chłodu. Okryłam się więc szczelniej bluzą, podciągając nogi bliżej siebie.

- Niech zgadnę; dziewczyna jest zakochana w dwóch chłopakach i nie wie, którego wybrać?- obok mnie przysiadł Harry, zerkając na okładką książki.

- Coś w tym sensie- mruknęłam w odpowiedzi, przewracając kartkę.

- Przecież to nic oryginalnego- loczek wywrócił oczami- oni się kochają, co według mnie jest wręcz banalne, potem żyją razem długo i szczęśliwie.

- Nie wszystko kończy się happy endem- wtrąciłam, zamykając książkę i odkładając ją.

- Masz rację, ale przeważnie tak jest. Czy to w ogóle ma jakieś powiązanie z realnością?- zmarszczył brwi, w wyniku czego na jego czole pojawiło się kilka zmarszczek.

- Myślę, że więcej niż zdajemy sobie z tego sprawę.

- Chodź- Styles wstał i wyciągnął w moją stronę rękę. Chwilę się wahałam, ale w końcu ją złapałam i wolnym krokiem zaczęliśmy się oddalać od domu.

- Gdzie idziemy?- zapytałam ciekawa. Przechodziliśmy przez polną drogę, aby wejść na łąkę i kierować się w stronę lasu.

- Chcę ci coś pokazać- odpowiedział z tajemniczym błyskiem w oku. – Co widzisz?

- Drzewa?- na te słowa brunet się zaśmiał.

- Zbyt ogólnie. Musisz zacząć dostrzegać szczegóły. – zrobiłam zdezorientowaną minę.- popatrz w dół. Widzisz mech, prawda?- pokiwałam twierdząco głową- A ja widzę dom dla wielu robaczków. Z czego się cieszysz?

- Z ciebie- wzruszyłam ramionami, unosząc wyżej kąciki swoich ust- i z tego, że się zmieniłeś. I zmądrzałeś- dałam mu kuksańca w bok. 

- Zawsze byłem bardzo mądry.- wypiął dumnie pierś.

- I zawsze chętny do pomocy- parsknęłam śmiechem- Pamiętasz, jak chciałeś tej staruszce pomóc przejść przez pasy, a ona zaczęła okładać cię torbą i wyzywać od zboczeńców?- zgięłam się wpół, trzymając za brzuch, który już bolał mnie od śmiechu.

- Nie przypominaj- burknął Hazz.

                      Wyszliśmy z lasu i od razu w oczy rzucił mi się widok spokojnie płynącej rzeki. Podbiegłam bliżej i spojrzałam w dół. Poczułam duże dłonie loczka na moich biodrach, ale nie przeszkadzało mi to, wręcz czułam się lepiej, bezpieczniej. Jedną ręką popchał mnie do przodu, a drugą po chwili pociągnął w tył, aby nie wpadła do wody. Wstrzymałam oddech przestraszona i spojrzałam w niego gniewnie.

- Zwariowałeś?- krzyknęłam, wyrzucając ręce w górę. Cofnęłam się, odwracając do niego przodem i zaciskając pięści, zaczęłam uderzać nimi w klatkę piersiową chłopaka. – Nie śmiej się ze mnie!

- Nic nie poradzę, że wyglądasz tak zabawnie.- powiedział pomiędzy kolejnymi salwami śmiechu.- Gdybyś widziała swoją minę.

- Wystraszyłam się- zadarłam głowę do góry, krzyżując ręce pod piersiami.

- Przecież wiesz, że nie mógłbym zrobić ci krzywdy- w jednej chwili stał się poważny i stanął naprzeciw mnie. Podniósł rękę do góry i dłonią zaczął delikatnie przesuwać po moim policzku- nigdy nie pozwolę cię skrzywdzić, obiecuję.- przymknęłam lekko powieki, ciesząc się mentalnie bliskością Harry’ego oraz jego słowami.

- Kiedyś obiecałeś mnie nie zostawiać- wypowiedziałam lekko drżącym głosem. Odchrząknęłam nieznacznie, wpatrując się w zamyśloną twarz Hazzy. Miał zaciśnięte wargi w wąską linię, wpatrywał się w wyznaczony punkt za mną i widać było, że głęboko nad czymś myślał.

- Obiecałaś, że nie będziesz tego więcej robić- podniósł mój nadgarstek i zdjął z niego wszystkie bransoletki, odrzucając je za siebie. Wyrwałam mu się i przymrużyłam oczy.

- Obiecałeś, że będziesz dzwonił- krzyknęłam.

- Dzwoniłem. Wiele razy- również krzyknął.

- Szkoda, że tak szybko się poddałeś- westchnęłam sfrustrowana.

- Poddałem? Usunąłem się w cień dla twojego dobra. Kiedy dowiedziałem się, że zostałaś adoptowana to…

- Zostałam co? Nikt mnie nigdy nie chciał, Harry- powiedziałam już cicho, spuszczając wzrok na swoje trampki.

- Bo wszyscy to idioci. Ale nie rozumiem- potarł swój kark w nerwowym geście- przecież wiem, co usłyszałem.

- Cokolwiek, zapomnijmy.- mruknęłam pogrążona we własnych myślach.

- Wracajmy już.- splótł nasze dłonie razem.

***

                   Dni mijały nam głównie na leniuchowaniu, lecz nie zabrakło pływania, oglądania kolejnych filmów i nagrywania różnych filmików, które chłopcy udostępniali dla swoich fanów.

- Nie jesteś żadnym Batmanem ani innym super bohaterem.- Alex pokręciła głową z dezaprobatą, a ja podśmiewywałam się z ich rozmowy.

- A widziałaś kiedyś mnie i Batmana w jednym pokoju?- Payne uniósł pytająco jedną brew, a ja już nie wytrzymałam i parsknęłam głośno śmiechem. – No właśnie- odparł z poważną miną Liam.

- Co jest z nim nie tak?- szepnęła do mnie Xixi, a ja ponownie zaczęłam się śmiać.

- Zgadnijcie co jest jutro?- do salonu wpadł entuzjastycznym krokiem Horan.

- Środa- Odpowiedział Louis, przez co został zgromiony wzrokiem przez blondyna.

- Głupi jesteś- westchnął zrezygnowany Niall.

- To co czwartek?- zapytał Tomlinson- Ja już się zgubiłem- machnął ręką, wychodząc do kuchni.

- Jutro jest festiwal jedzenia, rozumiecie to?- oczy Irlandczyka zaczęły się świecić jak u dziecka, które rozpakowuje swój prezent na Boże Narodzenie.

- No to jedziemy- klasnęła w ręce Alex.- Gdzie to jest?

- Trzy miasteczka dalej. Li?

- Dobry pomysł- odparł po chwili zastanowienia Payne.

************************************************************

Mam nadzieję, że wam się spodobał ;)

Dziękuje za komentarze, wejścia, obserwatorów xD

Uwielbiam was! // Mała Wariatka// @mjut007

Do następnego! :*