Chapter Twenty Nine

Rozdział dedykowany Matyldzie Szymańskiej ;) 

oraz @YourLittleBoo1 

Zapraszam na rozdział; spodziewajcie się Vayn's moments xD

CZYTASZ=KOMENTUJESZ

,, Najskuteczniejsze kłamstwo jest z ust przyjaciela ‘’

              Ludzie to dziwne stworzenia, które zmieniają zdanie szybciej, niż zdadzą sobie z tego sprawę. Potrafią planować jedno, ale za nim podzielą się swoją wizją z innymi, zmienia się ona diametralnie. Zawsze mnie to dziwiło i zapewne będzie dziwić jeszcze przez długi czas. Ogólnie to rzadko rozumiem ludzi. Choć mówią oni w tym samym języku co ja, to zdarza mi się nie rozumieć znaczenia ich słów. A może to ze mną jest coś nie tak?

              Uwielbiam jeziora! Tak, definitywnie uwielbiam jeziora. A może raczej tą chłodną wodę, w której można się ochłodzić, gdy jest ponad 30 stopni w cieniu? Nieważne. Właśnie dopływałam do pomostu, a następnie wyszłam z wody. Skierowałam się w stronę Alex, która przeglądała jakiś magazyn plotkarski.

- Victoria West w dresie!- pokazała mi nagłówek jednego z artykułów- skandal! Co się z tobą dzieje, moja droga?- podparła się dłońmi po bokach, robiąc przy tym srogą minę i kręcąc teatralnie głową z politowaniem. Parsknęłam śmiechem na zachowanie blondynki i chwyciłam za ręcznik, aby choć trochę się osuszyć.

- Przecież szłam tylko do sklepu, a nie na fashion week- wzruszyłam nieznacznie ramionami, wkładając na nos okulary przeciwsłoneczne i rozkładając się wygodnie na leżaku. – Ale zmieńmy temat. Co jest pomiędzy tobą, a Horanem?- zapytałam, patrząc z ciekawością na Xixi. Dziewczyna usłyszawszy moje pytanie, zaczęła się krztusić wodą, którą właśnie piła. Wybrałam kiepski moment.

- Aktualnie jest między nami jakieś 200 metrów- zastanowiła się, a ja miałam ochotę przybić face palma.

- Kto skoczy po jakieś picie?- zapytał nas Louis

- Victoria pójdzie!- krzyknęła Al, a ja popatrzyłam na nią jak na chorą umysłowo. Westchnęłam zrezygnowana i wstałam na równe nogi.

- Nie wymigasz się od odpowiedzi- pogroziłam jej palcem, uśmiechając się pod nosem. Wbiegłam po schodkach do środka, weszłam do kuchni i otworzyłam lodówkę, aby wyjąć z niej napoje. Poustawiałam je równo na tacy, następnie powtarzając tę czynność, ale tym razem ze szklankami. Jak na złość jedna z nich się nie zmieściła, więc będę musiała po nią wrócić. Chwyciłam tacę w ręce i żwawym krokiem szłam do pozostałych. Postawiłam napoje na stoliku, następnie obróciłam się na pięcie, aby wrócić po pozostałość. Ponownie weszłam do kuchni, podśpiewując pod nosem bliżej mi nieznaną melodię. Nalałam do ostatniej ze szklanek soku porzeczkowego, który jest jednym z moich ulubionych i nadal nucąc z głową w chmurach wracałam do przyjaciół. Nawet nie spostrzegłam się, a odbiłam się o czyjąś klatkę piersiową, która swoją drogą była dosyć twarda. Zdenerwowana podniosłam wzrok na winowajcę, którym okazał się nie kto inny jak Malik. Świetnie!- mam nadzieję, że sarkazm jest wyczuwalny.

- Serio?- wypuściłam powietrze z cichym świstem.

- Co jest z tobą nie tak?!- warknął Zayn, a ja zmarszczyłam brwi w skonsternowaniu.- Zrobiłaś to specjalnie!- wskazał na czerwoną plamę na koszulce.

- Wcale, że nie!- skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej na znak sprzeciwu- to było nie chcący, przepraszam- broniłam się.

- I ja mam w to uwierzyć- podniósł jedną brew ku górze.

- Zachowujesz się jak rozpieszczony bachor- wycedziłam przez zęby.

- Ja?- oburzył się

- A co niby ja? Przecież nic się nie stało, żyjesz- zaczęłam gestykulować rękami, zagryzając ze zdenerwowania dolną wargę.

- Daj spokój księżniczko- zaraz.mu.coś.zrobię.- powiedz po prostu, że wolisz mnie bez koszulki.- otworzyłam szeroko oczy na jego irracjonalne słowa.

- Nie rozśmieszaj mnie- zaśmiałam się ironicznie- ty…- tysiące wyzwisk cisnęła mi się na usta, ale przed wypowiedzeniem ich powstrzymał mnie Liam.

- Znowu? Nie potraficie wytrzymać tygodnia? Jednego, pieprzonego tygodnia?- zrobił się czerwony ze złości, a ja zacisnęłam usta w wąską linię, aby nie roześmiać się na widok żyły, pulsującej mu na czole. Przeleciałam wzrokiem po pozostałych, stwierdzając:

a)    Wszyscy się już tu zbiegli

b)    Zayn również powstrzymuje się od śmiechu

c)     W sumie to nie ma ‘’c’’, ale fajnie to brzmi.

               Zbeształam się w myślach za swoją głupotę, z powrotem przenosząc uwagę na Payne’a. O dziwo chłopak stał cicho.

- To to już?- zapytałam, marszcząc brwi.- takie wykłady to ja mogę dostawać.

- Wymyślmy im karę- podał pomysł Tomlinson, a ja automatycznie wybuchłam głośnym śmiechem. On tak na serio?

- Od razu dajcie nam szlaban- zironizował Malik, a ja popatrzyłam na niego niemal z uznaniem.

- To nie jest zła myśl- wymamrotał Niall, a ja zgromiłam go wzrokiem.

- Idę po popcorn!- oznajmiła Alex, odchodząc od nas. Przewróciłam oczami.

- A więc postanowione- Liam klasnął w dłonie- my jedziemy na festiwal, a wy zostajecie i macie się dogadać.

- Nie będziesz nam rozkazywać! Nie jesteś moim ojcem i…

- Masz rację, nie jestem- uśmiechnął się chytrze, a ja zmrużyłam oczy, czekając na jego dalsze słowa- ale zawsze możemy zadzwonić do Simona i jego zapytać się o zdanie- wzruszył ramionami. Zacisnęłam dłonie w pięści, oddychając głęboko.

- I tak nie chciałam jechać- odpowiedziałam.- A ty się nie śmiej- uderzyłam Harry’ego w ramię, bo śmiał się ze mnie. Lokers uniósł obie dłonie w ręce kapitulacji. Zapowiada się cudowny wieczór.- prychnęłam.

***

- Nie pozabijajcie się!- ostrzegł rozbawionym tonem Louis, wsiadając do samochodu.

- Nie obiecuję- Malik odkrzyknął mu i zamknąwszy drzwi, odwrócił się w moją stronę. Staliśmy jakiś czas w ciszy, wzrokiem przeskakując wszędzie, poza sobą nawzajem.  – Więc…

- Więc…- powtórzyłam za nim, przygryzając wewnętrzną stronę policzka. Zawsze tak robiłam, gdy się denerwowałam lub czułam niepewnie w jakiejś sytuacji. W końcu po Zaynie mogłabym się spodziewać wszystkiego, dosłownie.

- Mam dość już tych kłótni- przerwał krępującą ciszę, a ja podniosłam na niego swój wzrok. Dobra, spodziewałam się wszystkiego, oprócz tego.

- Hę?- skrzywiłam się, ponieważ nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam.

- Nie chcę się już z tobą kłócić. To męczące- przeczesał dłonią swoje ciemne włosy, które wydawały się miękkie i tak fajnie błyszczały i… że co, kurwa? Potrząsnęłam głową, chcąc wyrzuć z niej te chore myśli. To wszystko od tego słońca, na pewno.

- Masz rację- westchnąwszy, pokiwałam nieznacznie głową.

- Proponuję przyjaźń- pewnie wysunął rękę w moją stronę.

- Przyjaźń?- zapytałam, unosząc lewą brew do góry.

- Tak- odparł pewnie.

- No dobra- zgodziłam się i złapałam jego rękę, potrząsając ją lekko.- To co chcesz robić, przyjacielu?

- Proponuję coś obejrzeć, przyjaciółko- uśmiechnął się, ukazując swoje białe zęby. Wywróciłam teatralnie oczami i wzięłam do ręki pilot. – Wybierz coś, a ja skombinuje przekąski, okej?

- Wątpię, żebyś coś znalazł- mruknęłam, przeglądając propozycję w wypożyczalni.- w końcu mieszkamy pod jednym dachem z Niallem i Alex.

                 Po jakimś czasie Zayn wrócił z kuchni obładowany różnymi przekąskami, a w ręce niósł dwie butelki piwa. Położył wszystkie rzeczy na stolik i usiadł na kanapie obok mnie.

- Znalazłaś coś?- zapytał, podając jedną z butelek z chmielowym napojem mnie.

- Co powiesz na jakiś horror? Albo komedia?- zaproponowałam, wygodniej rozkładając się na kanapie.

- Zaczekaj- zatrzymał mnie, zanim zdążyłam przerzucić dalej kolejną propozycję.- Może to?

- ,,To tylko sex’’? – pokiwał głową i wzruszył przy tym niedbale ramionami.

- Niech będzie. Lubie grę aktorską Mili Kunis.

- Niezła laska z Mili Kunis- parsknęłam śmiechem na jego komentarz. Zdjęłam kapsel z butelki i wzięłam łyka napoju.

                 Gdy zjedliśmy połowę przekąsek i opróżniliśmy po dwie butelki piwa, film się skończył. Przeciągnęłam się leniwie i zakryłam dłonią buzię, bo zaczynałam ziewać. Na ekranie telewizora pojawiły się napisy końcowe, którym towarzyszyłam wolna muzyka.

- Mogę panią prosić?- Zayn wystawił dłoń w moją stronę, na co zdezorientowana zmarszczyłam brwi. – No chodź.

- Nie umiem tańczyć- wydęłam dolną wargę.

- Ja też nie- chłopak wzruszył nonszalancko ramionami, uśmiechając się. Również podniosłam kąciki swoich ust do góry. Złapałam jego dłoń i pozwoliłam, aby zaprowadził mnie na środek salonu. Położył ręce na mojej talii, przyciągając mnie tym samym bliżej siebie. Zdziwiona otworzyłam szerzej oczy, ale nie sprzeciwiałam się działaniom bruneta. Wręcz przeciwnie; zaplotłam swoje ręce na jego karku.

                    Kołysaliśmy się na boki, co było dosyć dziwne, gdyż jeszcze kilka godzin temu miałam ochotę rzucić się na niego i zrobić mu krzywdę. Żeby nie było, ze jestem taka zła, pozwoliłabym mu wybrać trumnę. Niech zna chłopak moją dobroć- przemknęło mi przez myśl.

- Jak bardzo pijana jesteś- zapytał.

- Po dwóch butelkach piwa?- zaśmiałam się.

- Ostatnio to bałaś się potworów i kazałaś mi cię bronić- byłam pewna, że na moją twarz wstępuję rumieńce koloru dorodnej piwonii, więc położyłam ją na ramieniu Malik. Poczułam, jak jego klatka piersiowa dra, więc się ze mnie śmiał. Debil.

- Piosenka się skończyła- wypowiedziałam te słowa chicho, powiedziałabym, że ledwo słyszalnie.

- Przeszkadza ci to?- wyszeptał do mojego uch, na co lekko się spięłam. Reagowałam na nią intensywniej, niż kiedykolwiek bym tego chciała. Kiedy przesuwał swoje dłonie wzdłuż mojej talii, czułam ciepło, jak tamte miejsca delikatnie mrowieją.

- Nie- odparłam pewnie- to po prostu dziwne.

- Dlaczego?- zapytał, odsuwając się nieznacznie ode mnie i obracając mną. Ponownie przesuwając się blisko mnie i zatapiając twarz w moich włosach.

- Czy ja wiem?- wzruszyłam ramionami.

- Twoje włosy pachną truskawkami- powiedział radośnie, robiąc krok w tył. Przestąpiłam z nogi na nogę, nie odpowiadając. Bo co miałam powiedzieć ‘’wiem’’?

                      Uniosłam lekko głowę do góry, ponieważ Zayn górował nade mną wzrostem. Malik uparcie wpatrywał się w moje tęczówki, jakby czegoś w nich szukał. Po chwili przeniósł swój wzrok na moje usta, a ja czułam, jak momentalnie robi mi się gorąco.

- Co ro…?- nie dokończyłam pytania, ponieważ przybliżył się do mnie i naparł na moje wargi. Stałam osłupiała, tym co się właśnie dzieje. Powinnam go odepchnąć i zacząć wyzywać, prawda? Oniemiała rozchyliłam lekko wargi, co Zayn wziął za ‘’zaproszenie’’. Jego język delikatnie badał fakturę mojego podniebienia i dopiero, gdy lekko wbił paznokcie w moje biodra, ocknęłam się. Nasze języki zaczęły toczyć ze sobą zaciętą walkę o dominację. Położyłam mu ręce na karku, ciągnąc delikatnie za kosmyk włosów. Mruknął uroczo w moje usta, więc uznałam, że mu się podobało. Jedną ręką przejechał wzdłuż mojej talii, zatrzymując ją pod lewym pośladkiem. Pisnęłam zaskoczona tym czynem, a on zakończył pocałunek, przygryzając moją dolną wargę.

                      Nie wiem ile czasu to się działo, ale odsunęliśmy się od siebie, gdy usłyszeliśmy dzwonek mojej komórki, co oznaczało, że ktoś próbował się ze mną połączyć. Podeszłam do stolika i chwyciwszy telefon do ręki, odebrałam.

- Halo?- zapytałam, zdając  sobie sprawę, że nie zobaczyłam, kto dzwoni.

- Nareszcie odebraliście. Próbuje się dodzwonić do Malika od dłuższego czasu. On żyje jeszcze, prawda?- zapytał z ostrożnością w głosie, na co parsknęłam cicho śmiechem.

- Tak, żyje. Po prostu…em, był trochę zajęty- rzuciłam spojrzeniem w kierunku mulata, który nonszalancko opierał się o ścianę, szczerząc się sugestywnie. Przewróciłam oczami, odwracając się do niego plecami.

- Już się baliśmy, że trzeba będzie odwiedzić OIOM.

- Bardzo śmieszne. Kiedy będziecie?- zapytałam, chowając pasemko włosów za ucho.

- Za niecałe 10 minut. Do zobaczenia- pożegnał się i rozłączył. Mruknęłam ‘’pa’’ pod nosem i rozłączyłam połączenie.

- Zaraz będą- powiedziałam do Malika, chcąc uniknąć krępującej ciszy- pójdę na górę- wskazałam ręką na schody, kiedy usłyszałam śmiech. – Co?- zmarszczyłam nos.

- Najpierw całujesz mnie, a potem zostawiasz z niedosytem?- zapytał, a na jego twarzy zamajaczył cwaniacki uśmieszek.

- Przyjaciele tak nie robią- skrzyżowałam ręce na klatce piersiowej- A poza tym to ty zacząłeś.

- Biorę na siebie całą winę- uniósł dłonie w geście kapitulacji- A poza tym nie musimy być normalnymi przyjaciółmi. Możemy wychodzić poza schematy- wzruszył ramionami, a ja oblizałam nerwowo wargi.

- Idę na górę, przyjacielu- powiedziałam, akcentując ostatnie słowo.

- Dobrze, przyjaciółko. 

*********************************************************

Od razu przepraszam za opóźnienie! Miałam dodać wczoraj, ale mój ''inteligentny'' starszy brat złamał ręke (debil!) i pojechał do szpitala i ja musiałam zamiast niego pójść z kolei młodszym bratem na trening i tak wyszło ;) PRZEPRASZAM! <chcę być jedynaczką :(>

Jutro sprawdzę błędy ;)

Podobał wam się rozdział? Dajcie znać, to dla mnie bardzo ważne. 

Jeszcze tylko jeden rozdział i epilog części 1. ;)

Wyprzedze was: VAYN, VAYN, VAYN! 

następny około 15-16 czerwca ;)

@mjut007-> ona was kocha <3

Czytajcie, obserwujcie, komentujcie :)