Epilogue

EPILOG CZĘŚCI PIERWSZEJ 

I'm not perfect, sorry 

Proszę, jeśli przeczytałeś, to skomentuj! To dla mnie meeeeeega ważne, bo chcę wiedzieć, ile osób to czytało.

,, Bywa nieraz, że stajemy w obliczu prawd, dla których brakuje słów ‘’

                     Co jest przyczyną naszego strachu? Dlaczego się boimy? Wpływa na to wiele czynników, ale jednym z ważniejszych jest przeszłość. Wiele sytuacji miało swoje odniesienie już kiedyś i w najmniej odpowiednich momentach przypominamy sobie o nich. Dlaczego niektórzy boją się wysokości? Najprawdopodobniej dlatego, że spadli kiedyś z odległości kilku metrów od ziemi. Dlaczego boimy się owadów, które gryzą? Ponieważ przypominamy sobie, że kiedyś już zostaliśmy ugryzieni i niebyło to coś pozytywnego. A więc dlaczego boimy się podejmować ważne decyzję? Bo kiedyś wybraliśmy źle. Dlaczego boimy się zaufać ludziom i dopuścić do siebie uczucie? Ponieważ kiedyś już to zrobiliśmy i nie wyszło to za dobrze dla naszej psychiki.

                     Wyciągnęłam klucze z torebki i wsadziłam je w zamek. Otworzyłam drzwi, weszłam do środka i zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu. Moje pierwsze, samodzielne mieszkanie. Westchnęłam, kładąc klucze na stoliku w korytarzu i weszłam głębiej. Nie było mnie tu już kilka dobrych miesięcy, więc zdążyła się nagromadzić spora warstwa kurzu. Właściwie to nie wiem, dlaczego tu przyszłam. Nie chciałam zostać w domu z chłopakami, pod ostrzałem spojrzeń Zayna. To nie tak, że jestem zła, czy żałuje. Nie. Jestem po prostu zagubiona we własnych myślach i uczuciach. Gdy przypomnę sobie wspólnie spędzone chwile z Malikiem, gdzieś pomiędzy wplątują się chwile z Harrym, a co za tym idzie wspomnienia, jak się czułam, gdy wyjechał. Podeszłam do okna i otworzyłam je, chcąc wpuścić trochę świeżego powietrza. Przysiadłam na parapecie i pozostałam chwilę w swoim letargu.

,, Mowa jest zewnętrznym myśleniem, myślenie- wewnętrzną mową ‘’- A. Rivarol

***

                   Ściągnęłam trampki i weszłam do salonu, gdzie Harry i Louis grali na konsoli w Fifę, a Niall robił za kibica. Przysiadłam obok blondyna, przejeżdżając dłonią po czole.

- Wszystko okej?- zapytał mnie Harry, a ja posłałam mu delikatny uśmiech i pokiwałam twierdzącą głową. Zwężył oczy, przyglądając mi się dokładniej, a potem odwrócił się w stronę Horana.

- Twoja kolej- rzucił mu konsolę, wstał z miejsca i wyciągnął rękę w moją stronę.- Zaraz przyjdziemy.- oznajmił chłopakom i wyszliśmy na zewnątrz, uprzednio ubierając buty i zabierając klucze od auta Hazzy.

- Gdzie jedziemy?- spytałam, otwierając drzwi od czarnego samochodu.

- Na wycieczkę- odpowiedział mój towarzysz, wzruszając lekko ramionami.

- Vic!- obróciłam się, słysząc nawoływanie mojego imienia. Zayn szybkim krokiem zmierzał w moją stronę. Miał zaciśniętą szczękę, przez co jego kości przyprószone zarostem były bardziej widoczne.

- Spieszymy się- powiedział Harry i wsiadł do swojego auta.

- Musimy porozmawiać, nie sądzisz?- wypowiedział dokładnie każde słowo z osobna, a ja się wzdrygnęłam na jego chłodny ton. Popatrzyłam w jego oczy, a ich widok mnie zasmucił. Nie było nawet śladu po tak lubianym przeze mnie czekoladowym odcieniu. Jego wzrok był zimny i mogłoby się wydawać, że zamglony. Był zły, widziałam to i nawet zbytnio się nie dziwiłam, w końcu unikałam go od kilku dni. Byłam pieprzonym tchórzem.

- Jestem teraz zajęta- kiwnęłam głową na Harry’ego, który wystukiwał jakąś melodię o kierownice.

- Oczywiście, już nie przeszkadzam- uniósł dłonie w geście kapitulacji i uśmiechnął się kpiąco.- Daj znać, kiedy znajdziesz dla MNIE chwilę. Miłej zabawy!- wycedził przez zęby z udawanym uśmiechem. Nie wiem dlaczego, ale miałam ochotę pobiec za nim i go zatrzymać. Nie zrobiłam tego. Jedynie wsunęłam się do samochodu, zapięłam pasy i czekałam, aż wyruszymy.

,, Najtrudniej zrozumieć tych, którzy nadają na fałszywych falach ‘’- A. Różanek

- Jedziemy?- warknęłam w stronę nic nie winnego Stylesa, następnie całą drogę wpatrując się w szybę.

                      Wyjechaliśmy poza Londyn, na wzgórze. Wiem jedynie, że nigdy nie widziałam czegoś tak pięknego. Z tej perspektywy praktycznie widać cały Londyn, a widać aż zapiera dech w piersiach.

- Po co tu przyjechaliśmy?- zapytałam, dalej uparcie wpatrując się w widok, który rozciągał się przede mną. Oparłam się maskę samochodu Hazzy, a on po chwili dołączył do mnie.

- Wcale nie jest okej- bardziej stwierdził, niż zapytał.- Coś się w was zmieniło.

- O czym ty mówisz?- zadałam pytanie, zdezorientowana marszcząc czoło.

- O tobie i Zaynie. Udajecie, że wszystko jest okej, ale tak nie jest. Oboje zdajecie sobie z tego sprawę, ale nic z tym nie robicie.- resztę czasu milczeliśmy, ale nie było to ani dziwne, ani krępujące. Można by powiedzieć, że Harry dał mi możliwość przemyślenia sobie pewnych rzeczy. Musze porozmawiać z Zaynem i wyjaśnić sobie z nim kilka rzeczy.

***

                         Wzięłam głęboki wdech i zapukałam do drzwi od pokoju Malika. Wdech, wydech. Przeczesałam ręką włosy, ciągnąc delikatnie za ich końcówki, ponieważ taki gest zawsze mnie uspokajał. Zawsze, tylko nie teraz. Drzwi się uchyliły, a ja ujrzałam bruneta.

- Masz dla mnie chwilkę?- zapytałam niepokojąco wysokim głosem, a następnie weszłam do pomieszczenia, ponieważ mulat otworzył szerzej drzwi. – To o czym chciałeś pogadać?- powiedziałam, starając się ukazać lekkość w głosie. Oparłam się o komodę i splotłam swoje dłonie ze sobą. Uśmiechnęłam się zachęcająco.

- Jesteś pewna, że Harry nie będzie miał nic przeciwko?- zaironizował.

- Przestań- przewróciłam oczami, krzyżując ręce pod piersiami. Chłopak przeszedł kawałek, w między czasie podburzając swoje włosy. – Chyba nie jesteś zazdrosny, co?- dodałam żartobliwym tonem.

- A powinienem?- zacisnął usta w wąską linie, a sama jego postawa sprawiała, że czułam pewnego rodzaju chłód.

- Co?- teraz to się już zgłupiałam. Czułam się niemal jak małe dziecko, które zgubiło swoją mamę w supermarkecie. Atmosfera w pokoju momentalnie zgęstniała tak, że można byłoby ją kroić nożem.

- Spędzasz z nim dużo czasu- powiedział, wzruszając ramionami.

- To mój przyjaciel- lekko podniosłam głos i oderwałam dłonie od szafki, o którą się opierałam. Malik prychnął na moje słowa, aż we mnie zawrzało- A właściwie nie powinno cię to w ogóle obchodzić!- już krzyknęłam, wyrzucając ręce w górę.

- Ale obchodzi!- Zayn również krzyknął, robiąc krok w moją stronę. Czułam, jak złość we mnie buzuje i jeszcze chwila, a znajdzie swoje ujście. Mogłabym się teraz porównać do tykającej bomby, której ktoś podpalił lont.

- Niby dlaczego?!- uniosłam brwi ku górze i tym razem ja prychnęłam.

- Bo Cię, kurwa, kocham!- zamarłam w miejscu, ponownie przetwarzając słowa chłopaka. – Bo mi na tobie cholernie zależy- dodał już znacznie ciszej, jakby bojąc się mojej reakcji. Natychmiastowo cała złość ze mnie wyparowała, a ja nadal stałam w miejscu, jedynie miarowo oddychając.

,, Zazdrość to cień miłości. Im większa miłość, tym większy cień ‘’-M. Samozwaniec.

- Nic o mnie nie wiesz- wypowiedziałam te słowa cichym tonem, uparcie wpatrując się w moje ponownie splecione ze sobą palce.

- Mylisz się- odparł pewnie i zrobił krok w moją stronę. – Wiem, że nienawidzisz, kiedy ktoś ci rozkazuje, że uwielbiasz zielony kolor. Lubisz gotować i biegać. Że piszesz piosenki, wkładając w nie swoje uczucia. Wiem również, że byłaś wredna, żeby nie dopuszczać do siebie ludzi, bo boisz się zranienia. Widzę, że zagryzasz albo zaciskasz wargi, kiedy się denerwujesz. I wiesz co jeszcze wiem? Wiem, że ja również nie jestem tobie obojętny, ale boisz się do tego przyznać. Nie oszukujmy się, masz sporo wad, ale nie przeszkadza mi to. Kocham każdą z osobna zaletę i każdą wadę, a wiesz dlaczego?- nie dostał swojej odpowiedzi- BO KOCHAM CIEBIE! I cieszę się, że już to wiesz.

,, Miłość jest dziką siłą. Kiedy próbujemy ją okiełznać, pożera nas. Kiedy próbujemy ją uwięzić, czyni z nas niewolników. Kiedy próbujemy ją zrozumieć, miesza nam w głowach ‘’- P. Coelho

- Powiedz coś- poprosił, a grymas na jego twarzy zdradzał, że czuł się niepewnie. Wpatrywałam się w ścianą za nim, aż w końcu przeniosłam wzrok na jego osobę.

- Co byś chciał usłyszeć?- gardziłam sobą i tonem, jakim wypowiedziałam to zdanie. Był zdystansowany i bez wyrazu.

- Cokolwiek- westchnął. Moje serce rozrywało się na malutkie kawałeczki, gdy widziałam ból w jego oczach, wywołany przez moje zachowanie. Ból, który łudząco przypominał ten z przeszłości, kiedy zostałam sama. Przełknęłam głośno ślinę, chcąc pozbyć się kluchy w moim gardle, która nie wiadomo kiedy się utworzyła.

- Potrzebuję czasu- wymamrotałam, mentalnie dając sobie mocno w policzek.

                       Przeklinałam w myślach siebie i moje zachowanie. Swój wzrok utkwiłam w tęczówkach Zayna, które z powrotem miały barwę ciemnej czekolady, którą tak bardzo kochałam. Uniosłam delikatnie kąciki ust na ten widok. Podeszłam do chłopaka i mocno wtuliłam się w jego klatkę piersiową, czego on kompletnie się nie spodziewał, ponieważ na początku jego mięśnie się napięły, ale po chwili się rozluźnił i ręką zaczął gładzić moje plecy. Odsunęłam się od niego i nie patrząc mu w oczy- nie zniosłabym więcej tego widoku- wyszłam w jego pokoju i zamknęłam za sobą drzwi. Oparłam się o drewnianą powłokę i zacisnęłam mocno powieki, czując uporczywe szczypanie. Podskoczyłam w miejscu, usłyszawszy dźwięk tłuczonego szkła zza drzwi. Pobiegłam do swojej sypialni, odszukałam komórkę i wybrałam numer.

- Przyjedź po mnie, proszę- mój głos się załamał.

- Będę za 20 minut- usłyszałam w odpowiedzi, na co pokiwałam głową, choć wiedziałam, że mój rozmówca i tak tego nie zobaczy.

***

                       Leżałam wtulona w Chrisa, mocząc mu koszulkę swoimi łzami. Przyjaciel gładził mnie po głowie, co jakiś czas bawiąc się kosmykami moich włosów. Mój wcześniejszy płacz powoli zamieniał się w szloch i drgawki przechodziły po moim ciele.

- Wszystko będzie dobrze, mała- Chris złożył pocałunek na moim czole. Nie powiedziałam mu, co się stało, a on sam nie dopytywał, za co byłam mu ogromnie wdzięczna. Podniosłam się do pozycji siedzącej. Przetarłam oczy rękawem bluzy, przez co pewnie bardziej rozmazałam swój makijaż, ale wygląd teraz był ostatnim, o czym myślałam.

- Miałeś kiedyś tak, że zależało ci na dwóch osobach na raz?- zapytałam i pociągnęłam nosem.

- Ja nie, ale matka powiedziała mi kiedyś w dzień swojego rozwodu z ojcem, że można kochać dwie osoby, ale tylko w jednej być zakochaną.

- Ona kocha twojego ojca- stwierdziłam, na co Hawker przytaknął.

- Ale nie jest w nim zakochana. Idź weź prysznic, ręcznik masz na półce i dziś śpisz tutaj.- uśmiechnęłam się blado i wykonałam to, co powiedział mój przyjaciel.

                    Kiedy powiedziałam Chrisowi, że nie chcę spać sama, zaproponował mi nockę w swoim pokoju.

- Dobranoc- pożegnał się, a ja mruknęłam coś niezrozumiałego w odpowiedzi. Ułożyłam się wygodnie na boku i podciągnęłam kołdrę pod samą szyję. Zamknęłam oczy i powoli zasypiałam, gdy ktoś szturchnął w moje ramię.

- Co?- zadałam pytanie sennie.

- Liam do ciebie dzwoni- odpowiedział, a ja przewróciłam oczami.

- Halo?- nacisnęłam zieloną słuchawkę i przyłożyłam komórkę do ucha.

- Musisz koniecznie przyjechać do szpitala- oznajmił, a ja zastygłam w bezruchu.

- Co? Li, co się dzieje?- moja senność wyparowała, została zastąpiona zdenerwowaniem. Wstałam z łóżka i oczekiwałam na odpowiedź.

- Zayn, on…- zaczerpnęłam gwałtownie oddech na dźwięk imienia bruneta.

- On co, Liam? Co z nim!?- warknęłam do słuchawki i przeczesałam ręką włosy.

- On miał wypadek, samochód go potrącił i jest w szpitalu-mówił coś jeszcze, ale nic kompletnie nie słyszałam. Moje serce biło tak szybko i głośno, że prawie rozrywało mi klatkę piersiową. – Victoria, słyszysz mnie?

- Który to szpital?- ocknęłam się i zaczęłam w popłochu ubierać na siebie spodnie. Liam podał mi adres, a ja obiecałam, że zaraz będę.

***

                           Mimo powagi sytuacji, cieszyłam się, że nie było wielkich korków na ulicy. W końcu było po 2 a.m.  Wierciłam się na swoim siedzeniu, a każda sekunda wydawała mi się godziną.

- Uspokój się- upomniał mnie Chris, a ja spiorunowałam go spojrzeniem. Mógłby, do cholery, jechać szybciej. Dotarliśmy pod budynek szpitala kilka minut później, a ja wręcz z niego wyskoczyłam. Podbiegłam do recepcji i zasypałam kobietę tam siedzącą pytaniami.

- Vicky!- odwróciłam się i zobaczyłam Louisa, który kiwnął na mnie głową. Podeszłam do niego i w ciszy przemierzaliśmy dalszą drogę. Z każdym krokiem coraz bardziej irytowałam się długością tego korytarza. W końcu doszliśmy do miejsca, w którym na krzesełkach siedzieli Harry i Niall, a Liam kawałek dalej rozmawiał z lekarzem.

- Co z nim?- zapytałam drżącym od emocji głosem. Wszyscy siedzieli ze spuszczonymi głowami i nie odpowiedzieli na moje pytanie. Świetnie! Obróciłam się w stronę Liama, który właśnie do nas podszedł, skończywszy rozmowę z lekarzem.

- Jak można być takim idiotą- westchnął Niall, przecierając twarz ze zmęczenia.

- Niall!- Harry posłał przyjacielowi srogie spojrzenie- Co powiedział lekarz?

- Jak na razie niewiele, muszą czekać, aż poziom alkoholu w jego krwi się zmniejszy.

- Czy ktoś mi, kurwa, może wyjaśnić, co takiego się stało?- warknęłam, zaciskając zęby.

- Po tym jak pojechałaś, Zayn gdzieś wyszedł wściekły, a po kilku godzinach otrzymaliśmy telefon, że przewieziono go do szpitala. Był pijany i wyskoczył jakiemuś mężczyźnie przed auto i tamten go potrącił.

- Co? Jak on…? Jego stan jest stabilny, prawda?- wolałam się upewnić.

- Na razie tak, ale podejrzewają silny wstrząs mózgu.- dokończył Payne.

***

                       Siedziałam już ponad osiem godzin w szpitalu, a nie otrzymałam żadnej konkretnej informacji o stanie Zayna. Każdy lekarz czy pielęgniarka zbywają nas ‘’należy czekać, przykro nam’’ z wymuszonym współczuciem. Siedząc w tym miejscu, śmiało mogę stwierdzić, że lekarze są najlepszymi aktorami, jakich kiedykolwiek widziałam. Udają, że współczują, że jest im przykro i są spokojni, kiedy powinni robić wszystko, żeby ocalić pacjenta. Świat jest pełny fałszywości.

                         Harry pochrapywał lekko na krześle, obok mnie, a jego loki opadły mu na czoło. Wystawiłam rękę w jego stronę i zaczesałam mu je do tyłu. Gdy spał, wyglądał jak mały chłopczyk, co mnie odrobine rozczuliło.

- Państwo są rodziną Zayna Malika?- podszedł do nas lekarz, czytając z karty dane pacjenta.

- Nie, przyjaciółmi.- odpowiedział Louis, który wstał, aby być na równi z doktorem.

- Bardzo mi przykro, ale informację mogę udzielić jedynie rodzinie i…- zaczął mówić formalnym tonem, który jednak się zmienił, gdy Tommo podał mu zwitek pieniędzy. Lekarz wydawał się być niewzruszony tym czynem, gdy wkładał pieniądze do kieszeni. Wywróciłam oczami na głupotę tego człowieka. Przeraża mnie ten świat, gdzie gdy masz kasę, możesz wszystko.- Pan Malik miał szczęście, że alkohol krążył w jego żyłach, co zniwelowało odrobinę szkody. Co nie oznacza, że nic mu nie jest. Pan Malik ma połamane kilka żeber, silny wstrząs mózgu i może mieć zaniki pamięci. Przez pewien czas będzie miał problemy z podstawowymi czynnościami; jak na przykład oddychanie, ale wszystko powinno przejść bez głębszych powikłań. Głęboko w to wierzę.

- Czy my możemy go zobaczyć?- Liam pojawił się obok lekarza z proszącą miną, w czasie gdy ja budziłam Hazzę.

- No dobrze, ale tylko na chwilę. Może być trochę ospały po lekach, jakich mu podaliśmy.- kiwnęliśmy głowami na znak, że rozumiemy i dziękując, udaliśmy się w kierunku sali, w której leżał Zayn.

                           Weszłam tam ostatnia, a widok jaki tam zastałam, rozrywał moje serce na kawałeczki. Na środku stało łóżko z białą pościelą, na pod nią leżał On. Jego ciemna karnacja odznaczała się na jasnym tle. Był podłączony do wielu rurek i maszyn, które irytująco pikały.

- Masz szczęście, że leżysz połamany, bo mam ochotę ci przypierdolić.- westchnął Harry, podchodząc bliżej łóżka- Jak można być taki idiotą i …

- Hazz, starczy- upomniał go Louis, kładąc rękę na ramieniu młodszego przyjaciela.

- Po prostu wszyscy się strasznie o ciebie martwiliśmy- wyjaśnił Niall, uśmiechając się radośnie.

- Wszystko mnie boli- jęknął żałośnie Zayn, a na ten dźwięk, każdy kawałeczek mojego rozerwanego serca, zabolał.- Co ja tam właściwie robiłem?- jego głos był zachrypnięty.

- Nie pamiętasz?- zdziwił się Liam, posyłając mi ukradkowe spojrzenie. Malik w odpowiedzi lekko kiwnął głową przecząco, następnie krzywiąc się z bólu.   

- Kłóciliście się z Vic i…- próbował mu wytłumaczyć Tomlinson.
- Z kim?

- Ze mną- odezwałam się i również przysunęłam się bliżej szpitalnego łóżka, skąd miałam lepszy widok na Zayna. Chłopak zmarszczył brwi, w wyniku czego na jego czole pojawiło się kilka pojedynczych zmarszczek. Uśmiechnęłam się nieśmiało w jego stronę, czego nie odwzajemnił. Auć. – Słuchaj, wiem, że możesz być zły, ale porozmawiajmy jak dorośli.

- A kim ty w ogóle jesteś?- zapytał chłodno, a ja czułam, jak bym dostała właśnie w twarz. Bardzo, bardzo mocno.

- Co? O co ci teraz chodzi?- zdezorientowana byłam i szukałam na jego twarzy jakiejkolwiek emocji. Nie znalazłam.

- Mi o co chodzi? Wchodzisz tu, kimkolwiek w ogóle jesteś.

- Zaczekaj- Liam zatrzymał dalszą wypowiedź Malika. – Nie pamiętasz jej, Zayn?

- A powinienem?

                 A po tych słowach nie czułam już nic. Wydawało mi się, jakbym ogrodziła się niewidzialną barierą, przez którą nie czuje nic. A może to z powodu serca, które uleciało wraz z pamięcią Zayna. A co było w tej sytuacji najgorsze? Dopiero w tamtym momencie zdałam sobie sprawę z bardzo ważnej rzeczy.

Kochałam Harry’ego, ale to w Zaynie byłam zakochana.

 ******************************************************

Ta da da da!- wyobraźcie sobie taką muzykę xd

Kochani, a o to epilog części pierwszej. Przyznam, że pisząc pod koniec się popłakałam :'(  

Nie wiem, czy tego się spodziewaliście, czy was zawiodłam, dlatego proszę każdego ( tak, ciebie!) aby skomentował. Piszcie co wam się podobał, co wam się nie podobało. Po prostu podzielcie się ze mną swoją opinią. 

Zwiastun drugiej części :

A teraz trochę statystyki:

* Liczba wejść: 90605

* Liczba obserwatorów: 122

* Liczba rozdziałów: 30 +prolog i epilog

* Liczba komentarzy: 952 (w tym spam) -dane z 21.06 godz 016:00 xd

* Jak bardzo was kocham i wam dziękuje: baaaaaaaaaaaaardzooooooooo!

Nawet nie wiecie jak sie cieszę i z jakim zacieszem to piszę. Mam wrazenie, że zwykłem ''DZIEKUJĘ'' nie wystarczy ;)

Dziekuje za każdy komentarz.

za każdego obserwatora.

za każde wejście.

za każdą przeczytaną literkę.

KOOOOOOOCHAAAAAAM WAAAAAAAAS WSZYYYYYSTKIIIIIIIICH!

Jeśli szanujesz mój czas i zaangażowanie przy pisaniu tej historii, to zostaw choc najmniejszy komentarz. Zywkła buźka, kropka, cokolwiek, aby wiedziała, że ktoś to czyta, czytał ;)

Na prolog części drugiej zapraszam 1 lipca o 20:00 ! 

Zwiastun do drugiej części! 

Jeszcze raz dziękuję/ @mjut007