Chapter Fifteen

Macie jakieś pytania, wątpliwości lub nie do końca coś rozumiecie? Możecie śmiało pytać tu : <KLIK>

 

,, Denerwować się, to znaczy mścić się na swoim zdrowiu przez głupotę innych ludzi ‘’

            Ludzie to dziwne istoty. Zamiast sobie wzajemnie pomagać, zaczynają się kłócić i rozdzielać. Niejednokrotnie przez kilka słów powiedzianych za wiele, tracimy bezpowrotnie to, na co pracowaliśmy nie dość, że długo to i jeszcze ciężko. Oprócz tego odtrącamy tych, którym na nas zależy. Nie próbujemy poznać kogoś osobowości, zanim nie ocenimy jego wyglądu. Często zdarza się, iż osoba wyglądająca niepozornie, skrywa w sobie ogromne serce. To smutne, że ludzie potrafią być tacy płytcy.

,, Czasem powinniśmy zazdrościć niewidomym, bo tylko oni nie oceniają człowieka po wyglądzie ‘’ – nieznany

              Ostatni raz przejechałam tuszem po rzęsach i rzuciłam spojrzenie w stronę lustra. Ciemne, kręcone włosy opadały na szczupłe ramiona. Zielono-szare-niebieskie oczy podkreślone były czarną kredką i otoczone wachlarzem długich rzęs. Usta zostały pokryte wiśniowym błyszczykiem, a kolczyki wszystkie wyjęte. Nie również śladu po kolorowych pasemkach. Czarne ciuchy zostały zastąpione nieco radośniejszymi. W tym przypadku miałam na sobie wzorzyste spodnie, w których dominowały odcienie fioletu i indyga. Zwykła czarne koszula z kołnierzykiem wysadzanym malutkimi kryształkami została włożona do obcisłych spodni. Do kieszeni wsadziłam swój telefon i chwyciłam w dłonie czarną marynarkę ze skórzanymi wstawkami na łokciach. Zastanawiam się co się ze mną stało? Gdzie jest ta Victoria, co ‘głęboko w poważaniu’ miała opinie innych i nie słuchała rad. Zwłaszcza tych dotyczących jej wyglądu…

             Weszłam do kuchni, gdzie stała obca dla mnie kobieta.

- Dzień dobry słońce- przywitała się, a jej promienny uśmiech aż raził w oczy. – Ty musisz być Victoria. Jak się spało? Co byś chciała na śniadanie? Tosty, naleśniki czy cokolwiek innego? – zostałam zasypana niemal milionem pytań, których znaczenie z trudem wyłapywałam. Przechyliłam lekko głowę na lewą stronę i przyjrzałam się kobiecie. Włosy o kolorze ciemnego brązu sięgały do ramion, a twarz choć pogodna, pokryta była delikatnymi  zmarszczkami.

- A kim pani jest?- mój niewyparzony język dał znać o swoim istnieniu, przez co czułam się trochę zażenowana. Zawsze byłam bezpośrednia, ale dlaczego tym razem się przejęłam?

- A tak przepraszam, gdzie moje maniery- odezwała się speszona kobieta, ale jej uśmiech nawet przez sekundę nie tracił na sile.- Jestem Abigail Mason i pracuje tu.- nie wiem jak to możliwe, ale wydaje mi się, ze jej uśmiech się jeszcze poszerzył.

       Z grzeczności odwzajemniłam uśmiech i położyłam torbę na stole. Wrzuciłam do niej jabłko i butelkę wody mineralnej.

- To co ci zrobić na śniadanie?- spytała niezwykle miłym głosem, ani odrobinę nie brzmiał sztucznie.

- Poradzę sobie.

- Ale to moja praca- sprzeciwiła się Abigail- Gotuje i piekę słodkości dla chłopaków, a teraz również dla ciebie.- po jej słowach wyobraziłam sobie Horana wpatrującego się maślanymi oczkami w tort czekoladowy. Potrząsnęłam lekko głową, chcąc pozbyć się tej mojej wizji.

- No dobrze- zgodziłam się- ale pod warunkiem, że pozwoli sobie pani pomóc.

       Razem z Abigail- nie pozwoliła mi mówić do siebie per pani, bo czuje się stara- kończyłyśmy prace nad goframi. Zostało nam tylko pokroić owoce i obudzić resztę.

- Skąd macie truskawki? I Jagody?- zdziwił się Malik wchodząc do kuchni. Był bez koszulki, znowu! Czy im tak trudno założyć na siebie najzwyklejszy T-shirt? To tak jakbym ja paradowała w samym staniku. Kiepskie porównanie.

- No wiesz, jest coś takiego jak sklep- powiedziałam kąśliwie. Mulat skrzyżował ręce na piersiach i nic nie mówił. Jedynie głupkowato się uśmiechał.

- No wiesz, jest coś takiego jak szkoła. I Autobus, który już dawno odjechał- odparł wzruszając jedynie ramionami.

- Kurwa- szepnęłam, kiedy zagłębiłam się w znaczenie jego słów.

         Mój dobry humor uległ całkowitej zmianie, a uśmiech jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zniknął. Przygryzłam policzki od wewnętrznej strony i zastanawiałam się co mam teraz zrobić. Przecież nie mogę się opuścić pierwszego dnia! Simon mnie zabije. Okej, Victoria myśl. Budynek szkoły jest 50 minut drogi pieszo, a lekcja zaczyna się za 35 minut+ jeszcze muszę zawitać do gabinetu dyrektora. Westchnęłam zrezygnowana i oparłam się o blat szafki.

- Wystarczy tylko poprosić, a ktoś na pewno cię podwiezie- roześmiał się i zaczął na palcu kręcić kluczykami. Grrr, on jest niemożliwy!

- To ja pójdę obudzić chłopaków- oznajmiła Abigail, którą zapewne męczyła ta napięta atmosfera wokół nas.

- Jedno małe słowo, a wsiadam do auta.- nie, nie, nie! Nie mogę mu dać tej pieprzonej satysfakcji! Marnuje tylko czas na głupie przemyślenia, która i tak gówno zdziałają. Westchnęłam zrezygnowana i spojrzałam na Zayna. Cwaniacki uśmieszek gościł na jego ustach, a palce wystukiwały nieznany dla mnie rytm.

- Podwiózł byś mnie do szkoły?- zapytałam przyciszonym głosem i przymrużyłam oczy, przez co mój nos się lekko zmarszczył. Posłałam niepewne spojrzenie w stronę bruneta. Jego wzrok mówił jedno: wygrałem.

- Spoko- wzruszył jedynie ramionami i pobiegł na górę, zapewne się ubrać. Wybiegłam do korytarzyka i założyłam swoje czarne botki. Zarzuciłam na siebie czarny płaszczyk, a następnie szyję owinęłam fioletową chustką. Przejrzałam się ostatni raz w lustrze i wyszłam na dwór za chłopakiem, który nie wiadomo kiedy stanął obok mnie gotowy.

       Cały urok zimy zniknął, gdy śnieg lecący z nieba został zastąpiony na deszcz, przez co na zewnątrz była jedna wielka plucha. Owionął mnie zimny wiatr, którego nawet nie powstrzymał materiał mojej kurtki. Przed nieprzyjemnym zimnem schowałam się dopiero w aucie mulata. Podałam mu adres szkoły i całą drogę przebyliśmy w ciszy.

- Dzięki- mruknęłam cicho, kiedy stanęliśmy na parkingu.

- Możesz powtórzyć, bo nie dosłyszałem?- zapytał z cwaniackim uśmieszkiem.

- Nie ze mną takie numery Malik- prychnęłam i zwinnym ruchem wydostałam się za zewnątrz.

            Weszłam do ogromnego budynku. Korytarze były pozapychane ludźmi. Panował tu istny rozgardiasz. Wpatrywałam się w plan szkoły zawieszony przy wejściu, ale nic z niego nie rozumiałam.

- Może pomóc pięknej pani? Jestem Chris. – odezwał się chłopak obok mnie. Miał brązowe włosy, które były ułożone w artystycznym nieładzie. Miał delikatne rysy twarzy, ale za to linia jego szczęki była uwydatniona. Duże, błyszczące oczy wpatrywały się we mnie, jakby próbując odczytać moje myśli. Ubrany był w zwykłe czarne rurki, biały T-shirt z jakimś kolorowym nadrukiem i na to zarzuconą bluzę bejsbolówkę. Poprawił szarą torbę, wiszącą na jego ramieniu. Był przystojny, nie da się ukryć.

- Victoria- przedstawiłam się- wiesz może gdzie jest gabinet dyrektora?- zapytałam z nadzieją w głosie. Idiotko, jasne że wiedział w końcu chodzi tu do szkoły- zbeształam się w myślach. Brunet pokiwał twierdząco głową i zaprowadził mnie do szukanego przeze mnie pomieszczenia. Podziękowałam mu i pewna siebie weszłam do środka.  

 

         Mężczyzna stał przy oknie, podparty drewnianą laską. Chyba nie zauważył mojego przyjścia. Odchrząknęłam, a ten się obrócił i mogłam dokładniej mu się przyjrzeć. Ciemne włosy, spod których przedostawały się również siwe kosmyki. Lekkie zmarszczki i minimalnie widoczny zarost na twarzy. Nic nadzwyczajnego. Miał na sobie ciemno szary garnitur i białą koszule. Kulejąc podszedł do biurka i usiadł na fotelu.

- Usiądź dziecko- dobiegł do mnie jego nieco zachrypnięty głos. Wykonałam jego poleceni i po chwili siedziałam naprzeciwko niego.

***************************************************

Joł, joł miśki !

1. Co tam u was? Stęskniliście się? Oddaje w wasze ręce kolejny rozdział ;) Według mnie szału nie ma, ale z niecierpliwością czekam na wasze opinie!

2. Przepraszam :( Wy tak pięknie komentujecie, czekacie na rozdział( wejść przybywa), dodajecie się do obserwatorów - jest ich już 50!!!! <taniec szczęścia> a ja co? przeciągam z dodaniem rozdziału. przepraszam

3. 15 lutego zaczynają mi się ferie <3 a to znaczy, że będę miała trochę więcej czasu, żeby dla was pisać. Jest też jedno ale <smutna buźka> do tego czasu rozdział może się pojawić trochę rzadziej. np. co dwa tygodnie.

4. zaktualizowałam bohaterów, więc zapraszam do zakładki ,,Postacie''.  

5. No i tradycyjnie: czytajcie, komentujcie, dodawajcie się do obserwatorów! To strasznie mobilizuje do dalszej pracy :D

Brawa dla tych, co dotrwali do końca! Kocham was!!!! ;*

całuski, lovki i foreverki :* // Mała Wariatka