Chapter Twelve

czytajcie, komentujcie, oceniajcie, hejtujcie ;*

,, Chcę trochę czasu, bo czas leczy rany ‘’

        Czas płynie nieubłaganie szybko. Dziś jesteśmy jeszcze dziećmi, niewiedzącymi czym są problemy. Nasz świat kręci się wokół bliskich, którzy kochają nas najmocniej na świecie i troszczą się o nas w każdy możliwy sposób. A jutro? Jutro jesteśmy już dorośli, podejmujemy swoje pierwsze poważne decyzje dotyczące naszego przyszłego życia. No dobrze, ale co będzie pojutrze? Tego nie wie nikt. To zależy od wyborów jakie dokonaliśmy.

,, Marzę o cofnięciu czasu.

Chciałbym wrócić na pewne rozstaje dróg w swoim życiu,

jeszcze raz uważnie przeczytać napisy na drogowskazach

i pójść w innym kierunku. ‘’ – Janusz Leon Wiśniewski

        Skoro mowa o czasie… Moja święta spędziłam cudownie. Może i we dwójkę, ale ważne , że z nim. Moim ojcem! Opowiadał mi o swojej rodzinie. O jego nie żyjącej już matce, którą bardzo kochał, ale nigdy jej tego tak nie powiedział. Widziałam, że tego żałuje. Rozmawialiśmy też o jego siostrze, z którą nie ma kontaktu odkąd wyjechał ze swojego rodzinnego miasta. Namówiłam go, aby do niej zadzwonił, a on powiedział, ze to przemyśli. A co do sylwestra to byliśmy na koncercie, w tym pięknym mieście jakim jest Londyn.  

       Dzisiaj przylatują chłopcy. Musze przyznać, że choć nie pałam do nich zbytnią sympatią to brakowało mi ich. W tym domu było tak cicho, za cicho. Dużo czasu spędziłam w pokoju muzycznym, o którym zresztą niedawno się dopiero dowiedziałam, ale zakochałam się. Tak, to była miłość od pierwszego wejrzenia. Te wszystkie instrumenty aż prosiły się, żeby na nich zagrać. Wołały mnie, a ja nie mogłam się zdecydować na jeden. Sporo czasu spędziłam na komponowaniu, co bardzo ucieszyło Sam, która postanowiła wraz z Simonem, że najwyższy czas wydać pierwszy singiel, a później płytę.

       Siedziałam na kanapie i tępym wzrokiem wpatrywałam się w jakiś film, akurat lecący. Usłyszałam dźwięk otwierających się drzwi, więc odwróciłam głowę w tamtą stronę. Tomlinson wszedł, postawił swoje walizki na korytarzu i skoczył na obok mnie, przez co lekko podskoczyłam. Odwrócił się w moją stronę i się uśmiechał.

- Ja wiem, że tak bardzo się za mną stęskniłaś, ale nie przytulaj mnie tak, bo mnie udusisz-  wypowiedział sarkastycznie, przez co lekko się uśmiechnęłam. – Aaaaa! Nie mogę oddychać! Puść mnie!- krzyczał Lou i trzymał się a szyją przez co zaczęłam się śmiać, a chłopak razem ze mną. Kiedy się już uspokoiliśmy nadal ‘oglądałam’ film.

- No, ale tak na serio to miło by było gdybyś się przywitała- powiedział, otworzył swoje ramiona i czekał, aż go przytulę.

- Cześć Louis- powiedziałam bezuczuciowo, nie patrząc nawet w stronę chłopaka. Może to nie było zbyt miłe, ale podczas ich nieobecności zdałam sobie sprawę, że nie mogę się do nich przywiązywać. W końcu nasze drogi się rozejdą, a wtedy będę smutna, będę cierpieć. Brunet wstał na nogi i ściągnął swoją kurtkę, którą od razu rzucił na fotel stojący naprzeciw. Niespodziewanie chwycił mnie w pasie i przerzucił sobie przez ramię. Próbowałam się wyrwać, ale wtedy jeszcze mocniej mnie złapał i zaczął biegać po domu jak jakiś nienormalny. Zaczęłam go bić po plecach, a w odpowiedzi jedynie usłyszałam jego dźwięczny śmiech. Gdy straciłam większość sił, opuściłam ręce bezwładnie i sama dałam się ponieść dobrej zabawie. Kręcił mnie we wszystkie strony. Udawał, ze jestem samolotem i wydawał z siebie śmieszne dźwięki.

- Looooouisku- powiedziałam słodkim głosikiem, przeciągając samogłoskę.- Może był byś tak miły i mnie wreszcie odstawił- dokończyłam już trochę ostrzej. Niestety, ani nie usłyszałam odpowiedzi, ani nie zobaczyłam jego wyrazu twarzy.

- Tomlinson masz w tej chwili postawić mnie na ziemie!- zażądałam, na co chłopak znów zaczął biegać po całym domu. Po jego coraz to wolniejszych ruchach stwierdziłam, ze już trochę się zmęczył i tylko czekałam, aż wreszcie mnie odstawi.

- No no, co tu się wyprawia. Spóźniamy się kilka minut, a oni już- usłyszałam rozbawiony głos Liama, lecz przez pana jestemgłupibędęciekręciłżebyśzwymiotowała nie widziałam go.

- Ja też tak chcę- wykrzyczał radośnie Niall i podbiegł do mnie. Ktoś przejął mnie na swoje ramiona. Myślałam, ze to Horan, ale kiedy ujrzałam go roześmianego na rękach Louisa, zdziwiłam się. Kręciła mi się w głowie, przez co obraz lekko mi się zamazywał. Było mi już trochę niedobrze od tego kręcenia. Poczułam na swoich biodrach duże dłonie, przez co się wzdrygnęłam. Czułam, się unoszę i stoję na podłodze. Lekko się zachwiałam, przez co poczułam ucisk na nadgarstku. Poczekałam chwile w bez ruchu, aby obraz się wyostrzył. Widziałam już normalnie, a zawroty w mojej głowie się uspokajały.

,, Dla wielu ludzi życie jest jak karuzela.

Dobra zabawa, ale po jakimś czasie trzeba

 po prostu zsiąść i zwymiotować’’ – nieznany

        Mój wzrok powędrował w stronę osoby, która nadal mnie przytrzymuje. Doznałam szoku, kiedy dostrzegłam Harrego. Jak i kiedy on się tu znalazł? Wyrwałam rękę z jego uścisku i zaczęłam rozmasowywać swoje skronie. Podeszłam do Tommo.

- Jeszcze się zemszczę- powiedziałam z uśmiechem i skierowałam w jego stronę palec wskazujący. Gdy ujrzałam jego przestraszoną minę wybuchłam niepohamowanych śmiechem. Wyglądał tak zabawnie.

        Nawet nie zauważyłam, że do pokoju wszedł Simon trzymający jedną z walizek Zayna, a obok stał mulat. Mój dobry humor uległ natychmiastowej zmianie.

- No dobra, skoro już wszyscy jesteście możemy zacząć- głos zabrał Simon i wskazał ręką na kanapę i stojące obok fotele. Zanim zdążyłam to zauważyć wszystkie miejsca zostały zajęte, więc stanęłam obok.

- Wiesz Vicky- odezwał się Styles swoim zachrypniętym głosem, a po moim ciele przeszły ciarki. Zawsze tak do mnie mówił. Vicky. Nienawidziłam, jak ktoś tak na mnie powiedział, ale w jego wykonaniu tą zaakceptowałam, a później uwielbiałam jak się do mnie tak zwracał. Odwróciłam głowę w jego stronę i zatonęłam w zieleni jego tęczówek. Chwile się w nie wgapiałam, ale kiedy zdałam sobie z tego sprawę to zamrugałam kilkakrotnie. – Zawsze możesz mi usiąść mi na kolanach- dokończył a na jego twarzy pojawiły się wgłębienia, zwane powszechnie dołeczkami. Zmarszczyłam brwi i pokiwałam przecząco głową.

- Daj spokój stary- roześmiał się Malik- ona jest taka ciężka, że by ci nogi połamała- spojrzał na mnie i zaśmiał się w chamski sposób.

- Dość!- przerwał to Cowell, akurat wtedy, gdy miałam odpowiedzieć temu idiocie. – O tym chciałem właśnie porozmawiać. Skoro już mieszkacie ze sobą, to musicie się jakoś dogadywać. Ubierzcie się wygodnie za 20 minut wyjeżdżamy. Żadnych pytań- uprzedził.- Nie będę na nikogo czekał, zrozumiano?- spytał srogo, a w odpowiedzi wszyscy pokiwaliśmy głowami na TAK.

          Poszłam na górę do swojej sypialni i nałożyłam na siebie czarne rurki, koszulkę z nadrukiem i na to zapinaną granatową bluzę z kapturem. W łazience związałam włosy w koczka, z którego wychodziły pojedyncze kosmyki. Na twarz nałożyłam jedynie trochę podkładu, a rzęsy pociągnęłam tuszem. Było mi wygodnie, więc bez przeszkód zbiegłam na dół po schodach i czekałam na resztę w salonie. Wyrobiłam się od nich szybciej, a wszyscy sądzą, ze to zawsze na kobiety się czeka. Nudziło mi się, więc weszłam do kuchni i nalałam sobie do szklanki soku pomarańczowego. Wypiłam go, a brudną szklankę wsadziłam do zmywarki.

         W salonie wszyscy czekaliśmy jedynie na Zayna, któremu się zbytnio nie spieszyło. Bez niego wyszliśmy przed willę i podzieliliśmy się na dwie grupy po cztery osoby. Okazało się, że moja menadżerka- Samantha- jedzie z nami. Wsiadłam do auta razem z Liamem i Niallem, a reszta jechałam samochodem prowadzonym przez Hazzę. Czekaliśmy jedynie na mulata, który jak przyszedł to zaczął narzekać na to, ze w 20 minut nie da się ułożyć włosów w jego ‘boski’ sposób.

- Ej, Malik. Mam coś na twoje problemy- zwróciłam się do chłopaka.

- Co?- zdziwił się.

- Wyjebane! Nie mam zamiaru słychać twoich zażaleń, więc zamknij się!- odpowiedziałam mu chamsko, na co zacisnął szczękę, a jego oczy bursztynowych zmieniły kolor na ciemny brąz, prawie czarne. Patrzył na mnie wściekłym wzrokiem, co nie przestraszyło mnie nawet w jednym stopniu. Próbuj dalej, może kiedyś ci się uda- pomyślałam.

,, W morzu żyją rekiny,

a w ochach ludzi nienawiść ‘’- Ursula le Guin

        Dojechaliśmy pod ogromną halę. Powysiadaliśmy z aut i w grupce stanęliśmy przed wejściem. Podobało mi się to miejsce, nawet bardzo!

***************************************************************
Witam!!!! Postanowiłam coś napisać dla was i... No cóż, to oceńcie sami! ;P
Mam dla was kilka pytań:
1. Jak minął sylwester? Kac był?
2. Jak myślicie, gdzie pojechali nasi bohaterowie?
Piszcie, bo chcem się dowiedzieć, czy jestem aż tak przewidywalna ;D

Samantha Leighton- menedżerka Victorii 

( zapomniałam ostatnio, więc dodaje teraz)

WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO W NOWYM ROKU!!!

Do następnego// Mała Wariatka ;***

A na koniec obrazki: 

Tommo w bagażniku xD

A to mnie rozwaliło! bk xD